Een paar dagen na de #Metoo-heisa popte het chatvenster van mijn Facebookaccount open. Een vriend wilde weten hoe het met mij was. Na wat bezorgd heen-en-weer gekeuvel over de heikele kwestie stond er plots. “Sorry”.

‘Het is 2017, we hoeven een aantal dingen niet meer te pikken’, schrijft Bie Vancraeynest in haar column. ‘De pussyhats hebben het gehad met de openvallende badjassen.’ #Metoo

De herfst legt zich langzaam neer. Het mooie seizoen, met de verdwijnende kleuren, de zoekende wind en de soms felle zon. Hopelijk blijven ze, de seizoenen.

Het gaat niet goed met de armoedebestrijding, zegt Ikrame Kastit. Dakloosheid bij kinderen en jongeren is, een jaar na het schrijnende verhaal van de 18-jarige Jordy in Gent, nog steeds een probleem. Dat zoiets mogelijk is in een van de rijkste regio’s ter wereld, is onaanvaardbaar. Ze roept op om – in plaats van massaal deel te nemen aan warm ...

Als kind zag MO*columnist Hans Van Dyck de gekooide ijsberen rondjes draaien. Vele jaren later ziet hij daarin een beestige les voor mens en dier.

Ze mepten er niet naast, de Spaanse politieagenten. Ze sloegen niet alleen balsturige Catalanen beurs, ze sloegen het uitermate en terecht eerbiedwaardige beeld van de Spaanse democratie finaal aan diggelen. MO*columnist Geert Van Istendael staat stil bij de gebeurtenissen in Catalonië.

Soms kunnen oude toespraken heel boeiend zijn. Vooral als ze uitgesproken werden door mensen die we van haar noch pluim kennen. Walter Zinzen is er zo één op het spoor gekomen.

In haar maandelijkse column probeert Anya Topolski aan de hand van drie politieke gebeurtenissen te zien hoe het onderscheid tussen fysiek en non-fysiek geweld telkens politieke onrechtvaardigheden verhult en leidt tot een ontkenning van het belang van machtsongelijkheid en historisch leed.

MO*columniste Ching Lin Pang kijkt met enige onrust naar de escalerende ruzie tussen de Verenigde Staten en Noord-Korea. ‘De kans dat er een oorlog uitbreekt, is even reëel of irreëel als een ongeval hebben op de snelweg tussen Brussel en Antwerpen.’

Dat Geert Van Istendael Duitsland en haar bevolking in het hart draagt is niet onbekend. Ook hij volgde met spanning de verkiezingen in het grootste land van Europa.

‘Het lijkt alsof we er razendsnel en radicaal op achteruit gaan wat betreft ons vermogen om het respectvol en empathisch oneens te zijn.’ MO*columniste Bieke Purnelle legt de vinger op de wonde.

Ik zit met ontwenningsverschijnselen. Zonder kijken schoot ik net nog de baan op. De autoloze zondag zindert duidelijk nog bij me na. Die dag dat de Brusselaar bijt in zijn stad als in een blozende appel. De zon en een stad zonder auto’s, meer heeft een mens niet nodig om een beetje te zweven. De obligate beelden van de fietsers op de Wetstraat zou ...