Een lans breken voor vrede is niet laf, maar misschien het moedigste wat vandaag mogelijk is, schrijft MO*columnist Michael De Cock. 'Wie vrede als doel heeft, maar geweld als middel inzet, bevindt zich op het gevaarlijke pad van de escalatie.'

De wereld van film- en tv-fictie is een slagveld, stelt MO*columnist Michael De Cock. Wie mag spreken op de podia? En wie wordt hoe vertegenwoordigd? Geen onschuldige vragen, zo illustreren recente debatten. ‘Laat deze editie van de Ensors het einde van het testosterontijdperk inleiden.’

Zouden onze politici voldoende beseffen dat onze dans- en toneelscène internationaal zo wordt bewierookt, vraagt Michaël De Cock zich af. ‘Het zou wat zijn, mochten ze begrijpen dat al deze kunstenaars, van schrijver tot danser, van choreograaf tot toneelspeler, op zoek zijn naar kwetsbaarheid en authenticiteit die ons allemaal tot mense ...

Ik heb een bijzonder goed geheugen. Dat geldt zeker voor de dingen die ik onthouden heb. Bij dingen die ik vergeten ben, laat mijn geheugen me soms in de steek. Dat zijn er overigens heel wat.

Twee weken terug was het Internationale Vrouwendag. Die ging, althans in mijn leefwereld, verre van onopgemerkt voorbij. Ook al is het aan de late kant, ik vertel er u graag over. Ik ben dan ook een man, die zijn nu en dan ietwat aan de trage kant, zoals verderop uit deze tekst zal blijken.

Wat leverde de Belgische politiek van de laatste maand weer onvergetelijk theater op. Nee, niet van het Europese of wereldniveau dat u wekelijks in één van de betere Brusselse theaters kunt aanschouwen, maar toch, het betere Vlaamse blij- én treurspel. Met verschillende weergaloze scènes vol Grieks drama, bijbels verraad en berouw, e ...

De tijd dat sp.a nog écht het debat kon bepalen, ligt al enige tijd achter ons. Inzake migratie kan je mensen vertrouwen geven en angst bezweren of je kan die ook aanwakkeren. Volgens Michael De Cock koos sp.a voor dat laatste. 

Een politieke crisis is goed voor de kijkcijfers, en voor columnisten, weet Michael De Cock. Leuk om te volgen op televisie, maar je kan er niet in leven. Want het echte leven met échte mensen, dat raast intussen gewoon door. 

Vorige week tijdens een schoolvoorstelling van een toneelstuk ging het licht even uit bij  Stijn Meuris toen een leerling meer interesse in het schermpje van zijn smartphone toonde dan in de uitleg van Stijn over de Grote Oorlog.

De media-aandacht voor de Antwerpse burgemeester neemt intussen — voor ons land – ongeziene proporties aan. Maar het belangrijkste verkiezingsnieuws kwam misschien nog uit Brussel, waar de hoop het van de angst haalde. Op de verkiezingsdag zelf werd er in de Vlaamse media evenwel nauwelijks over bericht. En dat is  ...

Rachida Lamrabet heeft een nieuwe roman uit. Dat kan, zo vindt Michael De Cock, niet genoeg aandacht krijgen. Ook al zal al die aandacht verbleken bij de hysterische reacties en aandacht die haar deel waren na het Deburkanisation-project dat ze twee jaar terug op vraag van KVS schreef. 

We maken een ruk naar onkies rechts mee, schrijft Michael De Cock in zijn column. Dat is de laatste weken alleen maar duidelijker geworden, getuige onder meer de statements van Theo Francken inzake migratie. Deze onrustwekkende verrechtsing blijven negeren of verzwijgen is echter een vergissing.