Het klimaatprobleem is vooral een kwestie van ongelijke verdeling en van een beleid dat ongelijkheid in stand houdt en uitvergroot, schrijft MO*columnist Bieke Purnelle. Een ‘one size fits all’-beleid met wat sociale correcties hier en daar. Aan de kern van de zaken wordt niet geraakt.

Een woord dat alles kan betekenen, betekent uiteindelijk niets meer, besluit MO*columniste Bieke Purnelle als ze naar het hele wokedebat kijkt. ‘Meer dan driekwart van de discussies gaan al lang niet meer over de essentie van woke, sociale rechtvaardigheid, maar over een fictief gevaar.’

Als de schrik je om het hart slaat bij de gedachte dat je één zondag zonder auto moet, dan ben je niet vrij maar extreem afhankelijk, schrijft MO*columniste Bieke Purnelle. De auto als symbool van vrijheid is een gek idee in een land waar de fileberichten even lang duren als het radionieuws.

Waarom staan nog zo weinig mannen voor de klas? MO*columniste Bieke Purnelle zet een aantal feiten op een rij. Moeten we de zaken eens omdraaien en werken aan een aantrekkelijke route naar zorg en onderwijs voor mannen, in plaats van ons suf te piekeren over het glazen plafond?

MO*columniste Bieke Purnelle las met stijgende verbazing de meest recente column van Geert Van Istendael. ‘De strijd voor gelijke rechten is nog niet gestreden’, reageert ze. ‘Integendeel. Vandaag worden verworven rechten opnieuw in vraag gesteld.’

Dat we willens nillens met elkaar verbonden en voor elkaar verantwoordelijk zijn. MO*columniste Bieke Purnelle had gehoopt dat de ellende van de pandemie ons die ene les toch geleerd zou hebben. 'Ik vraag me af hoe die weegschaal eruitziet, waarin men mensenlevens legt om af te wegen.'

Is woede verspilde energie of kan het ook een motor zijn? Woede kan constructief zijn, schrijft MO*columniste Bieke Purnelle. 'Maar ze heeft ook constructieve ideeën nodig om meer te zijn dan gevaarlijke energie. Helaas heerst ideeënarmoede daar waar de beslissingen worden genomen.'

Mensen staan terecht omdat ze anderen hebben gered, terwijl Europa inlichtingendiensten traint die mensen terugbrengt naar detentiecentra waar ze worden mishandeld en gemarteld, merkt MO*columnist Bieke Purnelle cynisch op. ‘Soms vraag ik mij af of de mensensoort het redden wel waard is.’

MO*columniste Bieke Purnelle vindt het verbijsterend hoe slordig we omgaan met de mensen die een cruciale rol spelen in de ontwikkeling van onze kinderen. 'Zonder gemotiveerd, maatschappelijk geapprecieerd en bekwaam personeel stort ons onderwijs in elkaar als een kaartenhuis.'

Al jaren dolen straatkinderen door de Europese grootsteden en glippen steevast door de mazen van de institutionele netten. De bestaande hulpverlening schiet schromelijk tekort. Bieke Purnelle vraagt zich af in welke agenda deze kinderen precies staan en aan wie die agenda toebehoort.

Natuurlijk zagen we de opmars van de Taliban niet aankomen, schrijft columnist Bieke Purnelle. Want wat weten wij over Afghanistan, behalve dat je er maar beter geen vrouw bent?

Solidariteit lijkt springlevend en eenvoudig, vlak na het noodweer in de Ardennen en de Maasvlakte. Iedereen denkt te begrijpen wat het betekent, schrijft Bieke Purnelle in haar column. Maar wie is solidair met wie, en wanneer dan precies?