Als u zich het voorbije weekend hebt bediend van de Vlaamse pers, dan hebt u slechts sporadisch iets opgevangen van de Brusselse verkiezingsresultaten. Wat er in Wallonië is gebeurd, daar hebt u al helemaal het raden naar. De breuklijnen in dit land lijken elke verkiezing iets dieper ingesleten.
Bie Vancraeynest is het beu, de vernederingen en scheldpartijen die zowel op sociale media als in de politiek over en weer gesmeten worden. Ze roept op tot het herinvoeren van politieke correctheid. ‘We kunnen omgaan met elkaar zonder een klootzak te zijn.’
Deze zomer besloot Bie Vancraeynest een persoonlijk archief te maken. In een tiental dozen van de Hema sorteert ze dingen en documenten waaraan ze gehecht is. Er zijn dozen die horen bij eerdere jobs, vorige huizen, ex-vriendjes. Dozen die de naam krijgen van de kranten en bladen waarvoor ik schrijf. Dozen waarin een verder verleden ...
In navolging van een Marokkaans politiek tijdschrift dat 100 redenen opsomde om positief te zijn over de toekomst van het land, doet MO*columniste Bie Vancraeynest dezelfde oefening. Ze geraakt echter zelfs met moeite niet aan 40 redenen om de tweede helft van de zomer positief in te zetten.
De laatste week van juni, dan ruikt het al naar zonnecrème en Aperol Spritz. Maar het is gek genoeg de week dat ik het meeste met “werk” bezig ben. Ik ben een soort van amateur koppelbaas.
Bie Vancraeynest heeft onvoorwaardelijk van Brussel leren houden door zich te omringen met jonge mensen die er geboren en getogen zijn. Zij groeien op in die vormeloze wereld waar links en rechts, goed en kwaad over elkaar vallen en door elkaar lopen als de kleuren in een opgewarmde lavalamp.
Bie Vancraeynest wordt er moe van. Van de uitzichtloosheid. Van de verspilling van tenten, van middelen, van tijd. Van de verspilling van de mens. Van de uitzichtloze wachtkamer die de jungle in Duinkerke is.
Kunnen we het fundamenteel oneens zijn met elkaar, en elkaar toch graag zien? Bie Vancraeynest hoopt het althans. Hoeveel moet er in de deelverzameling zitten om samen te kunnen leven?
‘Sommige mensen maken de wereld beter, gewoon door er te zijn.’ Ik weet wel dat Roger Vancraeynest zoveel meer was dan enkel mijn peter, maar ik ben toch verrast over zijn veelzijdigheid en hoe hij voor zoveel mensen iets anders betekende.
MO*columniste Bie Vancraeynest vraagt zich af wat we eigenlijk bereiken met het per se in stand willen houden van woorden die voor een deel van de bevolking als kwetsend of denigrerend worden beschouwd.
MO*columniste Bie Vancraeynest wilde niet al teveel wensen. Geen wensen zenden, geen wensen ontvangen. Geen momentum, geen kantelpunt, geen ‘vanaf nu’. Maar nadat ze er een luidop heeft uitgesproken, is de rest niet meer te stoppen.
Er is in 2017 letterlijk geen dag voorbijgegaan zonder non nieuws en bijhorende opinietjes. Op vage feiten gebaseerde communicatie, vermomd als nieuws.