Het algemeen belang lijkt hopeloos ouderwets, vooral voor mensen die zich graag progressief noemen, schrijft MO*columnist Geert Van Istendael. Maar hij hoopt stilletjes dat er een nieuw paradigma aankomt. ‘Dat we de heilzame regelende rol van de staat opnieuw aanvaarden.’

Of er niets belangrijkers is om poeha over te maken dan een afgeknipte spijkerbroek of een spaghettibandje?, vraagt Geert Van Istendael zich af. Ja hoor: ‘Keizerin Corona heeft ervoor gezorgd dat de rijken op deze aardbol hun fortuin hebben zien aanzwellen.' Hij heeft daar zo zijn bedenkingen bij.

MO*columnist Geert van Istendael heeft een boodschap voor 'rechtgeaarde flamingant' Ben Weyts, Vlaams N-VA-minister voor onderwijs: 'Laat honderden kinderen door de Brusselse schoolpoorten stromen. Doe niet krenterig!'

De jongste tijd krijgt Geert Van Istendael de indruk dat twee belangrijke grondbeginselen van de rechtsstaat, het vermoeden van onschuld en het recht op verdediging, vervaarlijk wankelen. En zonder die twee valt je rechtsstaat in puin.

MO*columnist Geert Van Istendael kijkt vooruit naar een superverkiezingsjaar in Duitsland. Maar hij is er niet gerust op. ‘Ik vraag me af of Europa zonder een stabiel Duitsland wel naar behoren kan functioneren.’

Corona heeft ons, West-Europeanen, verlost van 'onze laatste restjes voos superioriteitsdenken', schrijft MO*columnist Geert Van Istendael. Maar niet van onze obsessie met totale controle. 'Ons soort samenlevingen is verslaafd aan controle. Alleen: de boel raakt niet onder controle.'

Wie in 2021 Merkel zal opvolgen als nieuwe bondskanselier van Duitsland? Dat kan ook MO*columnist Geert Van Istendael niet voorspellen. Maar de nieuwe CDU-voorzitter Armin Laschet, bijgenaamd “Herr Weiter So”, maakt alvast veel kans. Ondanks alle verdeeldheid kunnen de kaarten namelijk niet beter liggen voor de Duitse christendemocratische partij.& ...

De terreur van keizerin Corona bepaalt als vanzelfsprekend het register in de verschillende jaaroverzichten die nu verschijnen. Ook bij Geert Van Istendael. Maar wat hem vooral verontrust, is de recente frontale aanval op de vrije meningsuiting in België. Van een liberale politicus nota bene.

Ze zal verdwenen zijn, morgen, ons aller Tanghe, nieuwshoeder, nieuwsmoeder, synoniem van nieuws. De reden ligt voor de hand. Ze is vijfenzestig jaar geworden. Dat is dan weer synoniem van weg ermee, vort jij, hoepel op.

We delen allen het diepmenselijke verlangen naar een banaal leven, schrijft Geert van Istendael in zijn bijdrage aan “Onvoltooid Verleden Tijd”. De hoop op zekerheid, sociale bescherming en de afwezigheid van repressie.

We hebben eindelijk een regering, schrijft Geert Van Istendael. En stel je dat toch eens voor, die regering regeert! We waren bijna vergeten dat zoiets nog mogelijk was in ons onmogelijke landeke.

Mensen gelijkstellen aan hun potentieel op de arbeidsmarkt is een krasse ontkenning van menswaardigheid. Dat stelt Geert van Istendael in een essay over neoliberale dogma’s die, in navolging van de slavernij, al decennialang mensen beperken tot hun nut. ‘Wat kost het ons? Wat brengt het op?