'Hoe eenzaam zijn we in deze soms duistere wereld? Is er iemand die met ons mee loopt, met "no direction home"?', vraagt columnist Jan Mertens zich af. ‘Het is alvast een beetje minder eenzaam met Bob Dylan die ergens naast me loopt’.

Wie zal er naar Mars gaan? Wie zal daar de zuurstof kunnen betalen? Zij die op aarde ecologisch het gulzigst waren, schrijft MO*columnist Jan Mertens. Als we het recht om te ademen eerlijk willen verdelen over iedereen, hebben we meer behoefte aan een aards heroïsme dan aan cynische Marsfantasieën.

Soms verlangt een mens naar wat stilte, in het voortdurend gekakel over wat mag en niet mag en over wie wel en wie niet, en hoe onrechtvaardig dat wel is. Soms kan het helpen om gewoon te kijken naar wat is, schrijft columnist Jan Mertens.

Kun je nog vertrouwen op de ritmes van de tijd?, vraagt columnist Jan Mertens zich af. We verlangen naar een lineair tijdsverloop van het vooruitgangsdenken, en dat heeft de cyclische tijd van de natuur uit balans gebracht. ‘De klimaatverandering zal ons tijdsbesef fundamenteel onderuithalen.’

MO*columnist Jan Mertens is verbaasd dat de Vlaamse overheid solidariteit als een straf lijkt te beschouwen. De redenering is blijkbaar dat wie sterk is dat enkel aan het eigen harde werken te danken heeft, en dat wie “zwak” is dat alleen aan zichzelf te wijten heeft.

Het is misschien wel goed om ook een beetje te rouwen over het jaar dat achter ons ligt, suggereert MO*columnist Jan Mertens. Om de hoop van het nieuwe jaar te kunnen toelaten. Misschien zegt die drassige tussenplek tussen 2020 en 2021 wel iets over het echte leven.

We willen vooral niet terug naar vroeger, stelt Jan Mertens. 'Het wordt zo vanzelfsprekend gebruikt als een soort voorhamer om moeilijke discussies te stoppen. Nochtans kan blind voorthollen ons misschien wel op een pijnlijke manier terugsturen naar een verleden dat we niet willen.'

Spreken of toch maar zwijgen, dat kan het verschil maken, zegt Jan Mertens. Van koopzondagen tot Amerikaanse verkiezingen: 'Zij die op de eerste rij getuige zijn van een sluipende ontrafeling van alles wat waardig zou moeten zijn in een democratie, zijn niet onwetend, maar medeplichtig.'

Soms ben je veel. Soms ben je afwezigheid. Soms besef je dat je een kwetsbaar kruispunt bent van verhalen en stromen. In urgente tijden is het soms goed om even te vertragen om dat te voelen, schrijft Jan Mertens in zijn column. En daar zijn ook de verhalen van onze voorouders.

Soms hakt het er wel een beetje in. Beelden van een bloedrode hemel. Een wereld in brand, en zoveel verlies. MO*columnist Jan Mertens vraagt zich af hoe hij zou reageren als hij kinderen had die hem de pertinente vraag stelden waarom zijn generatie niet meer deed om al dit klimaatonheil te voorkomen.

Wat er zich afspeelde aan de Belgische kust in volle hittegolf, is slechts een symptoom van een dieperliggend probleem, stelt Jan Mertens.  Maar we willen alleen maar naar die symptomen kijken. Wat er werkelijk achter schuilt willen we niet weten. ‘Maar we zullen moeten leren het strand dat ons nog rest rechtvaardig te verdelen.’

Terwijl de dingen kantelen en de vermoeidheid net voor de vakantie toeslaat, zoekt Jan Mertens naar kleine woorden. Want de stilte die daarin rust kan ons misschien wel een soort schaduwplekje geven in deze onzekere dagen.