Het gevoel dat bijna alles weer mag heeft ook iets verwarrends. Waar willen we dan zo snel weer opnieuw naartoe? Zou er ook een ander soort reis mogelijk zijn? En zegt dat iets over de liefde?

De voorbije weken was er soms te veel lawaai waar stilte beter was geweest. En omgekeerd. Misschien kunnen we leren om af en toe in stilte te kijken. Naar het water. Want het water kan ons iets leren, schrijft columnist Jan Mertens.

De grote uitdagingen die er waren voor deze coronacrisis zijn niet weg, integendeel zelfs. De uiterst moeilijke situatie waarin we ons nu bevinden zal ook niet zomaar leiden tot een betere wereld. Die hoop krijg je niet cadeau. Hoop is geen zekerheid. De keuzes die we nu maken zullen daar mee over beslissen.

Misschien zijn deze moeilijke dagen een kans om te kijken naar alles wat is, bedenkt Jan Mertens zich. 'En te kijken naar wat vrijheid kan betekenen.'

Het is goed dat we ruimte maken voor het verdriet dat we voelen door de klimaatverandering. Het kan ons dichter bij elkaar brengen, vindt Jan Mertens. 'We kunnen onze kinderen laten zien hoe wij stotteren en falen, maar tegelijk proberen er het beste van te maken.'

Hoe vrij zijn we als we gewoon doen wat alle anderen doen?, vraagt columnist Jan Mertens zich af. Misschien is het in tijden van acute klimaatcrisis wel goed om eens rustig na te denken over de zogenaamde rationaliteit van de consument. En misschien is het wel goed dat we onszelf iets meer als een burger gaan zien in ons idee van vrijheid.

Het is merkwaardig hoe in de klimaatdiscussie zogenaamde "realisten" de anderen ervan beschuldigen "gelovigen" te zijn, vindt Jan Mertens. Er zijn wel meer woorden die als een omkering van zichzelf worden gebruikt. En misschien is dat niet zonder betekenis.

Het is een belangrijke dimensie van het klimaatdebat, die misschien nog onvoldoende aandacht krijgt: de manier waarop een bepaald soort mannelijkheid wild om zich heen slaat en probeert het eigen privilege te beschermen of te heroveren. Ze vinden zichzelf stoer, maar zijn in wezen zielig. Deze mannen willen die vervelende klimaatmeisjes liefst hele ...

Verhalen zijn manieren om naar de wereld te kijken en om andere werelden te verbeelden. Ze bewegen, ook in tijden van klimaatcrisis.

MO*columnist Jan Mertens heeft het Vlaamse regeerakkoord gelezen en denkt er duidelijk het zijne van. ‘In brutale en arrogante bewoordingen en in eenduidige zinnen, zonder enige zweem van poëzie, krijg ik van de regering te horen dat ik trots zou moeten zijn op het soort eenduidige Vlaming dat zij van mij willen maken. Ik denk het niet. Laat mij da ...

In discussies over klimaat en wat te doen om een klimaatchaos te vermijden klinkt al snel het verwijt dat je moraliseert. Dat is vaak terecht, maar soms is er zo’n angst om te moraliseren dat we geen ethisch debat meer voeren. En dat is dan ook weer niet zo’n goed idee.

Toen Jan Mertens twintig jaar geleden kanker kreeg (waar hij intussen van genas), werd hij lid van een familie. Het is sindsdien een deel van zijn identiteit, maar die is alles behalve eenduidig. ‘Er zijn veel dingen die bepalen wie je bent. Ze kunnen van dag tot dag in volgorde wisselen. Identiteit is het verhaal dat je over jezelf vertelt, elke d ...