Wat zou de stilte kunnen betekenen in een tijd van gekwebbel en klimaatverandering? Het zou een interessante vraag kunnen zijn. Misschien is de vraag wel genoeg.
Dat het toch jouw leven is, en dat je ermee mag doen wat je wilt. Dat hoor je vaak. Je bent eigenlijk echter niet van jezelf alleen. We zijn van elkaar.
Werken aan een economie van het genoeg biedt perspectieven op echte vooruitgang. Volgens MO* columnist Jan Mertens is het hoog tijd dat er een plek komt waar we over zo’n economie kunnen nadenken.
Aandacht vragen voor de ernstige ecologische en dus rechtvaardigheidsuitdagingen van onze planeet is geen doemdenken. Zeggen dat we toch niets kunnen veranderen aan wat er op ons afkomt, is dat wel.
Heb ik recht op een kind? Ik denk het niet. Hoe kun je in voldoende vrijheid omgaan met een grote kinderwens? Misschien is een zoekend antwoord op die vraag wel aangewezen.
Hoe heerlijk het is, al die talen. De wonderlijke verwarring die ze teweegbrengen. En de liefde natuurlijk. Jan Mertens laat zich ontroeren door de talen en verhalen die elkaar kruisen in metro's en winkels.
Ja, we kunnen aan onze kinderen zeggen dat er hoop is. Maar dan moeten we het toch eens gaan hebben over vliegen. Er bestaat geen universeel recht op zoveel vliegen als je zelf wilt tegen een zo laag mogelijke prijs. Misschien zou er wel een recht op hoop mogen zijn…
De SDGs betekenen een enorme kans om wereldwijd tot een volhoudbare ontwikkeling te komen. Dat zal echter alleen lukken als we oog hebben voor de interne contradicties in die duurzame ontwikkelingsdoelstellingen.
De herfst legt zich langzaam neer. Het mooie seizoen, met de verdwijnende kleuren, de zoekende wind en de soms felle zon. Hopelijk blijven ze, de seizoenen.