Afrika bundelt krachten tegen klimaatverandering

Het Pan-Afrikaanse Parlement (PAP), de Afrikaanse tegenhanger van het Europese Parlement, zag het levenslicht in maart 2004. De beslissing tot de oprichting van dit Parlement kwam er via artikel 17 van de Constitutieve Akte van de Afrikaanse Unie, in 1991. Toen werd in Abuja, Nigeria, een verdrag getekend dat zorgde voor het ontstaan van de Afrikaanse Economische Gemeenschap. Het PAP fungeert als één van de negen organen binnen de Afrikaanse Unie. De zetel van het Parlement bevindt zich in Midrand, Zuid-Afrika.
Het Pan-Afrikaanse Parlement wil naar eigen zeggen een gemeenschappelijk platform bieden voor Afrikaanse volkeren en hun grassroots-organisaties. Zij zouden zo meer betrokken raken in discussies en besluitvorming over problemen en uitdagingen waar heel Afrika voor staat.
De parlementsleden vertegenwoordigen alle volkeren van Afrika. Het uiteindelijke doel van het Parlement is om uit te groeien tot een institutie met volledige wetgevende macht, waar de leden verkozen zijn via algemene verkiezingen.

Klimaatopwarming: een grote uitdaging

Op dinsdag 12 oktober werd binnen het PAP druk gedebatteerd over de klimaatverandering en de uitdagingen waar het Afrikaanse continent voor staat in het kader van deze klimaatverandering.
‘Het is belangrijk om te strijden tegen klimaatverandering omwille van zijn negatieve impact op de levenskwaliteit’, stelde Rwandees senator Augustin, die het comité over rurale economie, landbouw, natuurlijke rijkdommen en milieu van het PAP voorzit.
Hij somde onder meer problemen op zoals de stijging van de temperatuur, abnormale regenval, stijgende voedseltekorten en een verhoogde waterschaarste als zichtbare gevolgen van klimaatverandering in Afrika.
‘Om Afrika te behoeden voor klimaatverandering moet het continentale parlement verschillende strategieën uitdenken. Die strategieën moeten de lidstaten sensibiliseren en gevoeliger maken voor dit probleem. Ook moet het PAP op termijn wetten uitvaardigen die het milieu beschermen’, aldus Lyamuremye.
Dr. Abebe Haile Gabriel, huidig directeur van het Departement van Rurale Economie en Landbouw van de Afrikaanse Unie, legde tijdens een toespraak in het PAP afgelopen dinsdag de nadruk op het belang van een gemeenschappelijk platform. ‘In het verleden werd Afrika vaak geconfronteerd met het feit dat Afrikaanse belangen niet werden behartigd door een gemeenschappelijk platform. Dit maakte onderhandelaars van het continent vaak heel erg kwetsbaar’, beklemtoonde Dr. Gabriel.
‘De beslissing van Afrika om met één unanieme stem naar buiten te komen is op meerdere vlakken positief. Ten eerste stelt een unanieme stem Afrika meer in staat om tijdens onderhandelingen compensaties te eisen voor de schade aangericht aan zijn economie door de globale opwarming. Want hoewel Afrika verantwoordelijk is voor de minste CO2-uitstoot in de wereld, is het continent toch het meest kwetsbaar aan de risico’s van klimaatverandering. Afrika heeft daarbij ook de minste capaciteit om zich aan te passen.’
‘Ten tweede is het noodzakelijk dat Afrika vertegenwoordigd wordt door één stem, waar alle lidstaten achter staan. Zo kunnen in het continent programma’s over klimaatverandering geïmplementeerd worden die zich richten op adaptatie en die duurzame ontwikkeling bewerkstelligen.’
Hoewel reeds enige vooruitgang is geboekt in het verenigen van Afrika in de strijd tegen klimaatsverandering, resten er nog vele uitdagingen. ‘De algemene gedachte is dat er geen wettelijk bindend instrument zal voortkomen op de klimaattop in Cancun. Dit is hoofdzakelijk te wijten aan de geringe vooruitgang in de V.S. in de strijd tegen klimaatverandering. Tegelijkertijd neemt de E.U. een positie in die de vooruitgang in de V.S. als voorwaarde stelt om echte verbintenissen aan te gaan. Dit impliceert dat Afrika zijn strategie moet veranderen op basis van de lessen getrokken uit eerdere ervaringen en resultaten’, stelt Dr. Gabriel.
‘Het is duidelijk dat, wat initieel een milieuprobleem was, uitgegroeid is in een socio-politiek probleem. In  Afrika zorgt klimaatverandering voor het uitstervenvan fauna en flora en creëert het voedselonzekerheid, terwijl het continent niet in staat is zich daaraan aan te passen.’