Bouwvakkers (m/v) gevraagd

Het begon al in de kleuterklas in Rabat. Daar leerde ze Arabisch én Frans _ ze zou eigenlijk niet weten welke van die twee haar moedertaal is. ‘Ik heb het grote voordeel dat ik zowel de islamitische als de westerse cultuur met de paplepel heb meegekregen.’ Ze spreekt intussen ook nog Engels, Spaans en Nederlands. Een mens moet zich overal kunnen aanpassen. Het is voor Houda de normaalste zaak van de wereld.
Houda Bennani (34) groeide op in Marokko, studeerde in Frankrijk en kwam uiteindelijk in België terecht. Ze had een diploma tuin- en landschapsarchitectuur op zak, en probeerde aan de kost te komen door Brusselse stadstuintjes te onderhouden. Dat viel niet mee. Ze werd een beetje moe van het gezeur van haar klanten: die vonden haar ecologische aanpak wel héél buitenissig.
Ze volgde een vakopleiding renovatie en schilderen. Solliciteerde bij een aantal grote bouwbedrijven. Kreeg overal nul op het rekwest: de bouw is nu eenmaal een mannenwereld. Wat moet een vrouw in de bouw?
Met vijf vriendinnen wilde ze een eigen bedrijfje beginnen. Het is er nooit van gekomen, maar ze was intussen geïnteresseerd geraakt in sociale economie. Toen ze aan de slag kon in een project van het Waalse gewest om de diversiteit in de bouwsector te bevorderen, hoefde ze daar niet lang over na te denken. Ze had haar roeping gevonden.
Houda praat er heel gedreven over. Over het cliché dat bouwvakkers grote, sterke kerels moeten zijn, liefst een beetje grof in de mond, en in staat om vele kubieke meters baksteen te verstouwen. Maar het werk op de werven wordt steeds technischer en je hoeft niet noodzakelijk kolossale spierballen te hebben om hijsapparaten te bedienen. Houda’s werk is: informeren, sensibiliseren, vooroordelen wegmasseren. Die vooroordelen zijn taai, heeft ze ondervonden.
Kom bij werkgevers niet aan met praatjes over diversiteit, positieve discriminatie en gelijke kansen. Dat helpt niet. Maar als een aannemer geen geschikte arbeidskrachten vindt en vacatures niet ingevuld raken, probeert Houda hem ervan te overtuigen dat het een kwestie van welbegrepen eigenbelang is om ook vrouwen, jongeren en vijftigplussers in dienst te nemen. Als iemand bereid is om vroeg op te staan en op tijd op het werk verschijnt, maakt het toch niet uit of het een man of een vrouw is?
Racisme op de werf? Dat is maar hoe je het bekijkt. Er werken veel allochtonen in de bouw, maar ze maken er zelden carrière. Dat heeft minder met racisme te maken dan met een gebrek aan scholing en talenkennis. Seksisme is een veel groter probleem, vindt Houda. Hoewel: seksisme? Misschien is het gewoon onwetendheid.
En of ze zich nu Marokkaanse of Belgische voelt?
Een mondiale Belg, quoi. En dus ook een mondiale Marokkaanse.