Geen militarisering van het buitenlands beleid! Geen stijging van het defensiebudget!

Het leger moet moderniseren en zijn internationale engagementen naleven. De absurde redenering achter dit alles is dat België maar politiek weer kan meetellen als het ook militair slagkracht kan inzetten. België geeft een compleet verkeerd signaal. We hebben niet meer wapens en militaire investeringen nodig, wel een humaner en vreedzamer buitenlands beleid.
In verband met die engagementen zegt het akkoord dat België “de deelname aan de internationale peacekeeping en peacemaking operaties” moet opvoeren. Peacemaking betekent dat we desnoods met harde hand het geweld moeten indammen. Somalië, Kosovo, Afghanistan, Irak en vele andere dossiers tonen aan dat een dergelijke interventiebeleid op een fabeltje berust. Zonder akkoord van oorlogsvoerende partijen is een dergelijke vorm van robuuste interventie in het merendeel van de gevallen tot mislukken gedoemd. De interveniërende partij wordt dan mee partij in het conflict en wordt zo een bezettingsmacht.
Het is beter om al onze tijd en energie te steken in een efficiënt preventiebeleid en daar schort het al evenzeer, zo konden we al eerder opmaken uit de partijprogramma’s van CD&V en MR. De regeringsonderhandelaars negeren dat veel geweld in de wereld economische, sociale en ecologische wortels heeft of te maken heeft met een internationaal politiek beleid dat elk evenwicht mist waarbij ‘vrienden’ meer mogen dan tegenstanders. Het zich inschrijven in een militair interventiebeleid is in de eerste plaats symptoombestrijding, het resultaat van mislukt beleid en enkel goed nieuws voor de defensie-industrie die er net zoals in de VS op rekent om vette contracten binnen te rijven.
Een geloofwaardig veiligheidsbeleid berust in de eerste plaats op oorzakenbestrijding, en gaat over zaken als eerlijke handel, een sociaal beleid en een beleid dat ecologische oorzaken van onveiligheid wegneemt. Daarnaast moet België vooral zijn diplomatiek instrumentarium verder uitbreiden en consequenter zijn door de wapenhandel naar conflictregio’s echt te stoppen.
Een keuze voor een robuust militair interventiebeleid impliceert ook een sterke stijging van het defensiebudget, want interventielegers zijn zeer duur uitgeruste legers op vlak van bewapening, transport, gevechtsondersteuning, etc. De Belgische vredesbeweging heeft al tijdens de formatiegesprekken scherp daarop gereageerd. Het vredesdivident dat in de vorige jaren is opgebouwd moet worden behouden en er moet een heroriëntering naar degelijk ontwikkelingssamenwerkingbeleid dat ook financieel voldoende wordt geschraagd.
Het is ook verbijsterend om vast te stellen dat we blijkbaar geen enkele kritische noot meer willen laten vallen ten aanzien van de Verenigde Staten en hun rampzalige oorlogspolitiek. In de plaats van te pleiten voor een sterke NAVO, zouden we er beter werk van maken om de protagonisten binnen de NAVO te wijzen op de internationale regels zoals die in het Handvest van de VN en in het internationaal humanitair recht staan omschreven. Is België van plan om het buitenlands- en defensiebeleid van de VS in het klein te kopiëren? Als vredesbeweging passen we daarvoor en we weten dat de meerderheid van de bevolking daar ook zo over denkt.
Het gemeenschappelijk standpunt dat de Vredesbeweging eerder al formuleerde
Ludo De Brabander (woordvoerder Vrede vzw)

Op de website van MO.be is er plaats voor opiniestukken. Zelf een bijdrage leveren? Stuur je bericht naar webredactie@mo.be.