Hotel Tagawa

Ooit was Hotel Tagawa een prestigieuze locatie, maar tien jaar geleden begon een neergang die eindigde in roemloze sluiting. In 2003  werden de deuren van de hotellobby opnieuw opengezet -door militanten van het recht op wonen. In het begin waren de enige sterren van het heropende “hotel” de kaarsvlammen die de bewoners moesten toelaten om zich doorheen de dichte duisternis van het gebouw te bewegen.
Maar na een tijdje sloten de bewoners het licht aan, knapten ze de kamers op en  knoopten ze gesprekken aan met de eigenaars van het pand, de maatschappij Europort Belgium. De belangrijkste aandeelhouder van die firma is iemand uit de familie van de Syrische president Assad.
Bijna 200 mensen in kwetsbare posities zijn de voorbije jaren binnengestroomd en weer vertrokken. Gezinnen met kinderen, Belgen of buitenlanders, werklozen, studenten, lagelonenarbeiders, jonge koppels of alleenstaanden: voor iedereen was er een plek onder het dak van Hotel Tagawa. Het hotel werd dan ook heel snel een symbolische plek voor het Brusselse verenigingsleven en in de strijd voor het recht op wonen.
Met hun bezetting wilden de actievoerders de overdreven hoge huurprijzen en de lange wachtlijsten voor sociale woningen in de hoofdstad aan de kaak stellen, maar ook de toenemende moeilijkheid om fatsoenlijk te kunnen wonen in een stad met zo veel leegstand.
De bewoners richtten de vzw 321Logements op om de maandelijkse bijdragen in de onkosten te innen en om het gebouw gezamenlijk te beheren. De krijtlijnen van dat beheer werden uitgetekend op wekelijkse bewonersvergaderingen. Het is de enorme toestroom van creatieve energie vanuit de diverse bewoners die Hotel Tagawa zijn tweede levensadem bezorgde. En die er een uniek samenlevingsproject van maakte met een grote diversiteit aan sociale en culturele achtergronden.
Hotel Tagawa was meer dan een woonplek voor tientallen mensen die anders moeite zouden hebben om waardig te wonen. Het werd ook een culturele ontmoetingsplek, dankzij de polyvalente zaal die op het gelijkvloers ingericht werd. In die ruimte vonden internationale ontmoetingen van woonbewegingen plaats, politieke debatten, tentoonstellingen, voorstellingen, concerten en feesten.
Het feest werd in februari 2006 verstoord door een aangetekende brief. Daarin verzocht de eigenaar de bewoners het pand binnen de acht dagen te ontruimen. Uiteindelijk leidde deze démarche tot een uitspraak van de vrederechter op 2 januari 2007, die de ontruiming binnen een maand beval en de vzw veroordeelde tot het betalen een dwangsom van 18.500 euro aan de n.v. Europort Belgium.
De bewoners hebben zich bij die beslissing neergelegd en toch nog een fatsoenlijke timing kunnen onderhandelen, zodat ze pas na de winter hun spullen moesten pakken. Het hotel is dus opnieuw leeg, maar er is geen enkel plan voor herbestemming. De vroegere bewoners vermoeden dat hun uitzetting eerder verband houdt met een rechtszaak waarin de eigenaar verwikkeld is met het hotel vlak naast Tagawa.
Een harde kern van de bewoners is samen met andere Brusselse organisaties die tegen de armoede strijden opnieuw begonnen in het voormalige jezuïetenklooster in de Komeetstraat in Sint-Joost -met instemming van de eigenaars. Daar hopen ze de dynamiek van Tagawa nieuw leven in te blazen. De andere bewoners hebben elders een plek gevonden, via sociale huisvestingsmaatschappijen of dankzij het spaarpotje dat ze in de jaren op hotel Tagawa konden aanleggen.
Intussen sluipen de schaduwen opnieuw binnen in de gangen en kamers, herwint de duisternis de ruimte op het kwetsbare licht en wacht het hotel op gasten die nooit meer zullen komen.