Joodse journaliste tussen Palestijnen bekroond

De Israëlische journaliste Amira Hass krijgt
iedere keer een ‘cultuurshock’ wanneer ze de korte afstand aflegt tussen
Ramallah in Palestijns gebied en West-Jeruzalem aan Israëlische zijde. Ze
begrijpt snapt niet hoe de Israëliërs volledig kunnen negeren wat er gebeurt
in de nabijgelegen Palestijnse gebieden. Amira werkt als correspondente voor
het liberale Israëlische dagblad Ha’aretz en is de enige joodse journaliste
die onder de Palestijnen woont. Eerder deze maand heeft zij een prijs
gekregen van het Nederlandse Prins Claus-fonds voor Cultuur en Ontwikkeling.



De prijs wordt uitgereikt aan artiesten of intellectuelen die bijdragen tot
‘interculturele uitwisseling’. Het doet de journaliste veel plezier dat ze
internationale erkenning krijgt voor haar werk en niet alleen voor het feit
dat ze in de Palestijnse gebieden woont. Ze beschouwt zichzelf niet als een
reporter op ‘Palestijns terrein’ zoals de meeste Israëlische journalisten
die verslag uitbrengen over de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Ze noemt
zichzelf een ‘bezettingscorrespondente’, omdat elk aspect van het leven er
wordt beïnvloed door de bezetting. Zij vindt het haar plicht om de mensen te
wijzen op wat er aan de hand is.

Nadat ze steeds meer tijd in Palestijns gebied doorbracht voor haar
reportages, vond Amira Hass het logisch om naar daar te verhuizen. In 1993
vestigde ze zich in Gaza. Ze houdt mooie herinneringen over aan die tijd.
Ik heb er nog altijd veel vrienden, de mensen zijn er heel hartelijk, zegt
ze. Sinds de laatste intifada die in september 2000 is begonnen, is de sfeer
aanzienlijk verzuurd, maar Amira laat zich niet afschrikken. Het Israëlische
leger houdt zijn burgers weg uit de gebieden die onder Palestijnse controle
staan uit angst voor hun veiligheid, maar als er iets gebeurt is Hass vaak
als een van de eersten ter plaatse. Zo kon zij binnenraken in het verwoeste
vluchtelingenkamp van Jenin toen het leger nog aanwezig was, zegt ze. De
sfeer was heel gespannen en al snel had iemand gezien dat ik een joodse was.
Maar een andere man zei dat hij al over mij had horen spreken door een goede
vriend met wie hij een Israëlische gevangeniscel had gedeeld. Ik werd meteen
aanvaard als een ‘andere Israëli’.

Nu woont Amira Hass in Ramallah. In haar werk schrijft zij over de
Palestijnen voor een Israëlisch lezerspubliek, maar in haar privé-leven moet
ze vaak dingen over Israël uitleggen aan de Palestijnen. Ze zegt dat ze open
staat voor elke discussie, maar dat de grens voor haar ligt bij openlijk
antisemitisme. Toen zij met haar Duitse vriend in Gaza woonde, lieten zij
niemand in hun huis toe die antisemitische opmerkingen maakte of de
holocaust weigerde te erkennen. Ik denk dat ik veel Palestijnen, en zelfs
enkele mensen van Hamas, heb helpen inzien dat zij hun eigen zaak schaden
door de holocaust te ontkennen, aldus de journaliste.

De 46-jarige Hass is zelf een kind van ouders die de holocaust hebben
overleefd. Ze is altijd sterk geboeid geweest door het onderwerp. Tijdens
een bezoek aan Europa stelde ze dat het haar verwonderde hoe gemakkelijke
Europese landen na de oorlog hadden aanvaard dat hele joodse gemeenschappen
verdwenen waren. Zij verwerpt de vergelijking tussen de wreedheden van de
nazi’s en de situatie in Israël en de Palestijnse gebieden. Natuurlijk is
dat niet hetzelfde, dat ziet toch iedereen. Ik vind dit een verkeerde
vergelijking die steeds vaker opduikt in linkse kringen in Europa. Hass, die
zichzelf duidelijk ook als links beschouwt, vermoedt dat die vergelijking
soms dient om de Europeanen vrij te spreken van schuld.

Hass heeft wel scherpe kritiek op het Israëlisch beleid tegenover de
Palestijnen. Het is niet omdat het niet hetzelfde is als wat de nazi’s
hebben gedaan, dat het niet slecht zou zijn, stelt ze. Zij zegt dat Israël
zijn ‘koloniale privileges’ niet wil laten varen. De Oslo vredesakkoorden
van 1993 boden volgens haar een gouden kans, maar die is niet benut. Nadien
zijn de nederzettingsactiviteiten alleen maar toegenomen.

Ondanks de grote verschillen tussen Israël en de Palestijnse gebieden,
vallen Hass ook altijd de gelijkenissen op. De warmte, de solidariteit
onder mensen en natuurlijk ook de hardheid en het machisme zijn hetzelfde,
zegt ze. Maar zij vindt de Palestijnen over het algemeen meer
vergevingsgezind. Zij is ervan overtuigd dat de Palestijnen het conflict als
gesloten hadden beschouwd als de Oslo-akkoorden hadden geleid tot een
leefbare onafhankelijke Palestijnse staat. Nu zou het wel eens te laat
kunnen zijn, omdat Israël te veel grenzen heeft overschreden. Door de
bombardementen, de dodelijke slachtoffers, de aangericht schade, de
reisbeperkingen en de armoede zijn de Palestijnen volgens Hass bijzonder
verbitterd. Natuurlijk hebben ook de Palestijnen een aantal grenzen
overschreden, zegt ze, verwijzend naar de aanslagen op Israëlische burgers,
maar je kunt de positie van het bezette volk niet vergelijken met die van
de bezetter.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.