Kenia wil verlenging van suikerakkoord

De Comesa-landen gingen akkoord met de voorkeursbehandeling omdat Kenia zo de suikerindustrie kon hervormen. Daardoor zouden Keniaanse producenten beter kunnen concurreren met andere belangrijke suikerlanden zoals Malawi, Mauritius en Sudan. Tot Comesa behoren behalve die landen, ook Burundi, de Comoren, de Democratische Republiek Congo, Djibouti, Egypte, Eritrea, Ethiopië, Libië, Madagascar, Rwanda, de Seychellen, Swaziland, Oeganda, Zambia en Zimbabwe.
Kenia mag onder het akkoord de suikerimport uit andere Comesa-landen beperken tot 200.000 ton per jaar. Dat is het tekort tussen de gemiddelde binnenlandse productie en de consumptie.
Minister van Handel en Industrie Mukhisa Kituyi zegt dat de beloofde hervormingen in gang gezet zijn. Die zijn volgens hem onder meer gericht op het verbeteren van de efficiency in het verwerkingsproces in fabrieken. “Maar we zijn in februari volgend jaar nog niet ver genoeg om de concurrentie aan te kunnen.”
Josephat Akoyo, secretaris van de Keniaanse Associatie van Suikerproducenten, deelt die visie. “Er is nog een lange weg te gaan”, zegt hij. “Een open markt zou in deze fase veel problemen kunnen veroorzaken in de suikersector.”
Volgens Akoyo kost het tussen 334 en 446 euro om een ton suiker te produceren in Kenia. In andere Comesa-landen zou dat slechts 186 euro zijn. Een handelscomité van Comesa bezoekt aan het einde van dit jaar het land om de effectiviteit van het hervormingsprogramma te onderzoeken. Dan wordt ook besloten of een verlening van de voorkeursbehandeling gewenst is.
“Er zijn veel problemen in de suikerindustrie die nog opgelost moeten worden”, zegt Peter Kadima, een boer in Mumias in het westen van Kenia. Boeren klagen vooral over de hoge kosten van kunstmest. De suikerindustrie voorziet de boeren van kunstmest op krediet. De kosten daarvan worden later verrekend bij de levering van het suikerriet. Veel boeren beweren echter dat de industrie teveel geld inhoudt. Te late betaling, of zelfs helemaal geen betaling, is ook een probleem.
Uit een studie van ActionAid International uit 2005 bleek dat fabrieken structurele wanbetalers zijn. Tussen 1998 en 2004 liep de schuld aan de boeren op tot vijftien miljoen euro. Veel boeren stopten om die reden met de productie van suikerriet, met als gevolg dat Kenia niet voldoende suiker heeft om aan de binnenlandse vraag te voldoen.