Landmijnenverbod werkt, behalve in grensgebied India-Pakistan

Het aantal slachtoffers van antipersoonsmijnen is gedaald van 25.000 per
jaar in het midden van de jaren 90 tot 15 à 20.000 de voorbije jaren.
Volgens Stephen Goose, de directeur van de afdeling Ontwapening van de
Amerikaanse mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch, is dat in de eerste
plaats te danken aan de in 1998 in werking getreden Landmijnenconventie. Dat
verdrag, voluit de Conventie over het Verbod op het Gebruik, de Opslag, de
Productie en het Transport van Anti-Persoonsmijnen en over hun Vernietiging,
is tot dusver door 123 landen geratificeerd.

Volgens Goose produceren er nu nog maar 14 landen antipersoonsmijnen - 40
minder dan begin de jaren 90. De landen die de conventie hebben ondertekend,
hebben samen al ruwweg 25,5 miljoen mijnen uit hun voorraden onbruikbaar
gemaakt. Er worden ook minder mijnen verhandeld, en zelfs de 52 landen die
nog niet tot het verdrag zijn toegetreden - waaronder de VS, Rusland, China,
India en Pakistan - zouden duidelijk minder gebruik maken van het
geniepigste van alle oorlogswapens. Als een gevolg van de lobby-inspanningen
rond de conventie is er ook meer geld vrijgekomen voor de ruiming van
landmijnen en hulp voor de talrijke slachtoffers.

Maar al dat goede nieuws geldt niet voor India en Pakistan: die zijn volgens
Goose bezig aan een van de grootste landmijnoperaties ooit. India zou
toegegeven hebben dat het langs bijna de hele grens mijnenvelden heeft of
plant, en Pakistan, dat traditioneel minder gebruikt maakt van dat soort
wapens, zal daarbij waarschijnlijk niet helemaal willen achterblijven. Naar
verluidt zijn sommige mijnenvelden aan de grens tussen de twee landen tot
4,8 kilometer breed. Er zouden zelfs mijnen zijn gelegd op akkers die al
ingezaaid waren.