Meer geld!

Er wordt te veel geluld en te weinig beslist. Het is een klacht die van hoog tot laag door onze samenleving klinkt. Dat eerste klopt, maar het tweede is wellicht minder waar. Het gevoel dat we overspoeld worden door nietszeggende woorden en holle frasen, heeft op de eerste plaats te maken met de overdosis spin die de voorbije jaren in het politieke discours geslopen is.
En voor alle duidelijkheid: niet alleen partijen en regeringen, maar ook bedrijven, voetbalclubs, mediamagnaten en sociale organisaties hebben hun “politiek” discours, bezondigen zich aan het versluieren en verbloemen van hun werkelijke problemen of hun ware ambities, en voeden zo de verwarring bij de machteloze luisteraar. ‘Hij praat wel, maar hij zegt niets’: het is een kwaal waartegen nog geen afdoende remedie gevonden is.
Gelukkig zijn er mensen als Tony Vandeputte, intussen afscheidnemend gedelegeerd bestuurder van het Verbond van Belgische Ondernemingen. Hij wond er begin september geen doekjes om. ‘Help de rijken’, daarop kwam de boodschap van Vandeputte neer in een interview met De Morgen. De belastingverlaging moet op de eerste plaats gebruikt worden om de hoogste lonen een extraatje te gunnen, in plaats van de middelen te investeren in laaggeschoolden, dat levert toch niets op voor de bedrijven. Als toemaatje laat Vandeputte weten dat het VBO geen enkele garantie geeft voor ook maar één bijkomende baan.
Jammer voor het groeiende leger werklozen, maar zij vormen ‘een achterhaalde discussie’. Ik hou wel van dit soort brutaliteit, van ongeschaafde meningen en van publieke debatten waarin woordvoerders de moed hebben om de dingen bij naam te noemen. De handschoen is gegooid, vakbonden en volkse partijen moeten hem maar opnemen. Met evenveel duidelijkheid, graag.
George Bush kan dat ook, de wereld schofferen met ongelikte uitspraken. Het leverde hem een behoorlijk stoer imago op, en dat kan geen kwaad in de gemediatiseerde politieke arena. Toen de Amerikaanse president op 7 september de natie lees: de wereld toesprak was hij echter somber en beleefd. George Bush verborg zijn boodschap in een achttien minuten durende speech, waarin de tekstschrijvers geprobeerd hadden het moeras, waarin de Amerikaanse bezetting van Irak stilaan wegzinkt, voor te stellen als helder water waaraan de hele wereldgemeenschap zich weldra zou kunnen laven.
Toch kostte het niet echt veel tijd of moeite om tussen de 2277 woorden die ene cruciale zin te ontdekken: ‘Binnenkort zal ik het Congres 87 miljard dollar vragen.’ De extra kosten voor de bezetting van Irak en de veiligheidsoperaties in Afghanistan lopen dus flink hoger op dan gemeld. Opgeteld bij de reeds voorziene 80 miljard dollar, betekent de vraag van de Amerikaanse president dat zijn Aziatische oorlogen 457 miljoen dollar per dag kosten. En dat zal niet volstaan.
Van de extra 87 miljard gaat zeker 66 miljard dollar naar militaire operaties, wat pakweg 20 miljard dollar overlaat voor de heropbouw van Irak en Afghanistan. The Economist meldt dat de hoogste Amerikaanse autoriteiten in Bagdad voorzien dat het herstellen van de watervoorziening alleen al zo’n 16 miljard dollar zal kosten.
De VS zijn, met andere woorden, bereid de uit de hand lopende militaire facturen voor de bezetting te betalen, maar ze rekenen op Europa, Japan en de Verenigde Naties om de onoverzichtelijke kosten voor de heropbouw te dragen. Vandaar die beleefde toon. Als de VS eind oktober over hun financiële besognes komen onderhanden in Madrid, zou de Belgische regering Tony Vandeputte kunnen afvaardigen. Die man zegt tenminste waarop het staat. Alleen moet iemand wel in de gaten houden dat hij al dat geld niet opeist om de lonen van de Belgische kenniswerkers wat op te vijzelen.