Mondiale Belg: Gentse Waterzooi

Ze plagen hem wel eens op het werk. Dan hebben ze in de krant gelezen dat er weer een Afrikaanse asielzoeker doodgevroren in de ruimte van het landingsgestel van een vliegtuig is aangetroffen. Of hij het ook zo koud gehad heeft, vragen ze dan. En dat hij van geluk mag spreken. Maar hij laat zich niet op stang jagen.
Joseph Tchabé (28) kwam vier jaar geleden uit Kameroen naar België om te studeren. Landbouwingenieur had hij willen worden. De eerste maanden in Brussel voelde hij zich verloren. Probeer maar eens een kamer te vinden als je zwart bent en geen werk hebt. Dan zie je zwarte sneeuw, of hoe zeg je dat?
Met die studie is het niets geworden.
Maar tijdens de Gentse Feesten liep hij Eva tegen het lijf. Liefde op het eerste gezicht. Twee jaar geleden zijn ze getrouwd en binnenkort verwachten ze hun eerste baby. Hij heeft intussen een baan als vrachtwagenchauffeur bij De Post. Nachtwerk, van tien uur ‘s avonds tot zes uur ‘s ochtends. Het verdient goed. Hem hoor je niet klagen.

Hij is de zevende van negen kinderen. Onlangs heeft hij Eva meegenomen naar zijn geboortedorp in Kameroen. Ze keek haar ogen uit. De mensen hebben een verkeerd beeld van Afrika. Het komt door de televisie: altijd weer die beelden van kindertjes met hongeroedeem, altijd weer Soedan, afgehakte handen, sloppenwijken, aids -het verdoemde continent. Joseph kan zich daar aan ergeren.
Als de mensen aan Gent denken, denken ze aan de Veldstraat. Nooit aan Ledeberg. En in Ledeberg heeft Joseph ook wel eens iemand in de goot zien liggen.
Op het grote postsorteercentrum in Wondelgem is Joseph de enige zwarte werknemer. Maar van discriminatie heeft hij nooit iets gemerkt. Het ligt ook een beetje aan jezelf, denkt hij soms. Terwijl de Turken bij elkaar klitten in een hoekje, schuift Joseph in de kantine gewoon bij zijn Vlaamse collega’s aan tafel. Hij praat intussen een mondje Gents. Ze lachen wat af.

Hij herinnert het zich nog goed: twee vrouwen op de Koornmarkt die elkaar vol op de mond zoenden. Dat was zijn eerste regelrechte cultuurschok. En al dat gepraat over seks, zelfs waar kinderen bij zijn. Daar kan hij toch maar moeilijk aan wennen. Afrikanen doen liever aan seks dan dat ze erover praten _ dat is volgens Joseph het grote verschil met Belgen.

Toen in Antwerpen Luna en haar Malinese oppas Oulematou werden vermoord, brak zijn hart. Maar zijn verstand zei: racisten heb je overal. Natuurlijk kent hij mensen die op het Vlaams Belang stemmen. Maar hij kent er veel meer die dat níét doen.

Met een paar vrienden uit Kameroen heeft hij zich intussen aangesloten bij een Gentse zaalvoetbalploeg, maar vraag hem niet te kiezen tussen de Rode Duivels en de Ontembare Leeuwen. Vraag hem niet te kiezen tussen België en Kameroen of tussen Gentse waterzooi en bananenwijn. Hoewel. Ooit, als de kinderen groot zijn en hij genoeg gespaard heeft, keert hij terug naar Kameroen. Want België is een goed land, zegt Joseph, om in te leven. Maar niet om in te sterven.¦