Ook Congolese meisjes willen monteur worden

Gebogen over een motor in een moderne garage in Bacongo, Brazzaville, staat de 21-jarige Rose Boukouta een auto na te kijken die niet meer rijdt. “Ik ben er al vier uur mee bezig, er moet heel veel aan gedaan worden”, zegt Rose. Ze is halverwege haar studie gestopt omdat ze geld moest verdienen. Een baan als monteur leek haar eens wat anders.

Vermoeiend

Het is in elk geval anders dan wat de meerderheid van de meisjes kiest. Die vinden techniek vaak te moeilijk. Het is ook moeilijk, vertelt Rose, en vooral vermoeiend. “Ik wilde in het begin bijna opgeven. Mensen lachten me uit. Maar met behulp van advies van mijn begeleider heb ik volgehouden.” Op dit moment voelt Rose zich op haar gemak. “Ik kan auto’s zonder probleem weer aan de praat krijgen. De klanten zijn tevreden over mijn werk.” Dat wordt beaamd door een vaste klant: “We onderschatten haar niet. Ze doet haar werk goed.”

Rose plukt nu de vruchten van haar investering. Naast haar maandsalaris van 69 euro verdient ze elke dag nog een euro of drie, vier aan fooien. “In de drie maanden dat ik hier werk, kan ik goed voor mijn kind zorgen en draag ik bij aan de noden van het huishouden”, vertelt ze. Ze droomt ervan nog eens zelf een garage te kunnen beginnen.

Voorbeelden als Rose zijn inspirerend voor andere meisjes. Drie jaar geleden had ik geen enkel meisje in de les zitten, vertelt Patherne Ndombi, docent autotechniek aan het 1 mei-Lyceum in Brazzaville. “Dit jaar heb ik er drie. Ze zouden het nog beter doen als we ze bij elkaar zouden zetten.”

Huiverig

Werkgevers zijn vaak nog wel huiverig om meisjes aan te nemen, hoe gekwalificeerd ook. “Ze vragen altijd of ze wel capabel zijn. Vaak denken ze zelfs dat een meisje dat monteert of metselt haar vrouwelijke karakter verliest”, zegt Anne-Marie Bikindou, directeur werving en selectie bij het Nationaal Bureau voor Werkgelegenheid en Arbeid. Sinds 2008 geeft haar organisatie opleidingen in verschillende vakken voor jongeren zonder vooropleiding. “Het ministerie voor emancipatie moet eraan werken meisjes aan te moedigen, zodat ze begrijpen dat alle sectoren voor hen openstaan. Anders marginaliseren meisjes zichzelf.”

Michaëlle Koutsotsana heeft het goed begrepen. Sinds 2008 plakt zij banden in het midden van haar vaders zaak. “Ik heb dit vak gekozen omdat ik het makkelijk kan”, zegt de economiestudente. Haar zus doet hetzelfde. “Ik houd ervan om met mannen te werken. Ze laten me zien hoe het moet.” Ook zij verdient er intussen een aardige boterham mee. “Toen ik stagiaire was, kreeg ik 38 euro per maand. Nu ik officieel medewerker ben, het dubbele! In het begin waren klanten wantrouwend. Nu geven ze me soms zelfs een fooi als ik klaar ben. Ik word gewaardeerd.”