Uitstootcijfers negeren methaan van waterkrachtcentrales

Waterkrachtcentrales zijn zeer populair in tropische gebieden. Brazilië bijvoorbeeld beschikt met de Itaipudam over de op een na grootste stuwdam ter wereld en bouwt er nog een, de Belo Monte-dam, die niet veel kleiner zal zijn.

Volgens de Braziliaan Philip Fearnside (Nationaal Instituut voor Onderzoek in het Amazonegebied) en de Spanjaard Salvador Pueyo (Catalaans Instituut voor Klimaatwetenschappen) rekent men de uitstoot van waterkrachtcentrales vaak niet mee in de nationale uitstootcijfers omdat er veel onzekerheid over zou zijn en een consensus zou ontbreken. Klopt niet, vinden ze.

Over een belangrijk deel van de uitstoot bestaat wel zekerheid. Ze verwijzen naar metingen in de stuwdammen Balbina in Brazilië en Petit Saut in Frans-Guyana.

Ontbindende bomen

De uitstoot komt vooral van ontbindende bomen in ondergelopen zones: het organisch materiaal zakt naar de bodem, waar zich sedimenten vormen die methaangas uitstoten. Op die manier worden stuwmeren echte “methaanfabrieken”, zeggen Fearnside en Pueyo.

Ze stellen ook dat er slecht gemeten wordt. Door foute berekeningen is de gemeten methaanuitstoot van de Braziliaanse waterkrachtcentrales slechts een kwart van de werkelijke methaanuitstoot, zeggen ze.

Tot 2020 wil Brazilië nog 48 grote waterkrachtcentrales bouwen, de meeste in het Amazonegebied. “Jammer genoeg valt te verwachten dat de geaccumuleerde uitstoot van deze stuwdammen groter zal zijn dan die van fossiele brandstoffen gedurende een periode die vele decennia kan duren”, zeggen beide wetenschappers.