Dossier-Belliraj: wachten op de waarheid

Abdelkader Belliraj werd in juli 2010 door het hof van Beroep in Salé veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, wegens lidmaatschap van een terroristisch netwerk en zes moorden gepleegd in België midden jaren tachtig. Het Hooggerechtshof zal niet oordelen over de grond van de zaak maar gaat over procedurele bezwaren.

Lahlali: ‘Cruciaal is dat Belliraj’ bekentenissen niet zijn afgenomen door de gerechtelijke politie maar door leden van de inlichtingendienst. Bovendien is Belliraj langer dan negen dagen vastgehouden vooraleer hij door een onderzoeksrechter werd gehoord, en dat mag wettelijk niet.’ Lahlali heeft nog regelmatig telefonisch contact met zijn cliënt. ‘Belliraj is teneergeslagen door de veroordeling in beroep maar verhardt in zijn onschuld. Hij noemt het een politiek proces, wat wordt onderlijnd door de strafvermindering die in beroep is toegekend aan zes medeveroordeelde politici. En Belliraj is onthutst dat België nog altijd geen nieuwe rogatoire commissie heeft gestuurd.’

Van 10 tot 16 oktober 2008 trokken Belgische speurders al eens naar Marokko, maar ze kwamen terug met meer vragen dan antwoorden. Ze mochten het Marokkaanse dossier niet consulteren of kopiëren, de in beslag genomen wapens niet gedetailleerd analyseren of demonteren, kregen geen kopie van het paspoort van Belliraj en mochten evenmin vingerafdrukken nemen. Cruciale vragen aan Belliraj –genre ‘Heeft u bekentenissen afgelegd over de zes moorden?’– waren uit den boze.

Het federaal parket laat weten dat het in oktober opnieuw een rogatoire commissie naar Marokko wil sturen. Sinds 2,5 jaar lopen in het kader van de affaire-Belliraj immers ook in België twee onderzoeken, een rond terrorisme en een rond de oude moorddossiers. Magistraat Erwin Dernicourt van het federaal parket: ‘De moorddossiers zijn nog hangende. Er wordt niet meer gezocht naar Belliraj, maar wel naar eventuele mededaders. Het terrorismedossier zat in de wachtrij omdat het niet kies zou zijn om midden in het Marokkaanse proces een rogatoire commissie te sturen om daar onderzoeksdaden te stellen. Dat zou kunnen gezien worden als een vorm van beïnvloeding. Maar nu kan de rogatoire commissie wel vertrekken.’ Die gaat in het kader van het terrorismedossier, niet van de moordzaken. ‘Anders ben je verplicht voor alle zes de moorden afzonderlijke vragen te stellen’, redeneert Dernicourt.

‘Ik vind het onbegrijpelijk dat België een Belgische onderdaan in het buitenland laat veroordelen voor in België gepleegde moorden maar daarvoor geen rogatoire commissie wenst af te vaardigen’, reageert advocaat Lahlali. ‘Mijn cliënt wenst niet mee te werken aan een rogatoire commissie die hem pas 2,5 jaar na de datum van zijn aanhouding wil ondervragen. Belliraj heeft meerdere keren gevraagd om door de Belgische justitie gehoord te worden –waar bleef men toen? Had België tijdig een rogatoire commissie afgevaardigd, dan zou cliënt zijn onschuld hebben kunnen aantonen.’

‘Los van wat Belliraj in Marokko aan de rogatoire commissie gaat vertellen, verwacht ik een ernstig onderzoek’, zegt Michèle Hirsch, advocate van de weduwe van de vermoorde joodse dokter Wybran. ‘Ik wil het hier niet bij laten. Ik verwacht dat België een écht onderzoek voert naar de medeplichtigen of de daders van de moord op dokter Wybran. Er zijn genoeg elementen om zo’n onderzoek te doen. Ik begrijp niet goed waarom het in België allemaal zo langzaam gaat. Ik hoor er maar niets van, al twee jaar niet. België heeft de verdachten niet willen uitleveren aan Marokko, dan moet ze ze hier maar berechten.’