Zimbabwanen laten ziekenhuizen links liggen

De 44-jarige astmapatiënt Susan Pamire doet dan maar een beroep op inheemse methodes. “Traditionele kruiden zijn nog het enige alternatief voor mij, ook al geef ik nog steeds de voorkeur aan medicijnen van het ziekenhuis. Het is beter bij de inyanga [plaatselijke naam voor de traditionele genezer] langs te gaan dan te wachten op tabletten van het ziekenhuis, want die zijn er toch nog niet. Als ik daarop wacht, dan ga ik dood.”

Ernstiger

De kruidenmarkt floreert in Zimbabwe.  “De medicijnen die ik hier verkoop, komen van het platteland, waar ik vandaan kom. Niet iedereen weet welke boom en of welke plant waar precies goed voor is”, zegt Janet Dliwayo, die haar kruiden verkoopt in de township Makokoba in de stad Bulawayo.

Doordat de regering toegeeft dat er geen medicijnen zijn, nemen de mensen traditionele genezers ernstiger, zegt Sibangilizwe Dube, lid van de Nationale Vereniging van Traditionele Genezers (Zinatha),

De Wereldgezondheidsorganisatie schat dat 80 procent van de Zimbabwanen op de medicinale werking van kruiden vertrouwt. Die cijfers gaan op voor veel landen in Afrika, zegt Banele Gama, een Zimbabwaanse arts die in Zuid-Afrika werkt. “De mensen willen meestal een betere toegang tot medicijnen en gezondheidszorg. Als ze die buiten het ziekenhuis kunnen krijgen en voor weinig geld, dan vind ik dat de regeringen traditionele genezers moet stimuleren want hun inheemse kruidenkennis kan niet genegeerd worden.”  

Gevaarlijk

Regulering is zo goed als afwezig. Sommige traditionele medicijnen kunnen gevaarlijk zijn. Gezondheidsorganisaties in het land hebben al gewaarschuwd voor de illegale invoer van alternatieve medicijnen uit onder meer China.

De Traditionele Medische Raad van Zimbabwe dringt aan op strengere regels voor de invoer van medicijnen en voor de genezers zelf.

“We moedigen traditionele genezers aan zich bij ons te laten registreren zodat we kunnen onderzoeken wat ze doen”, zegt Rashai Mbudzi, hoofd van Traditionele Medische Raad. “Dat zal de kwaliteit van hun werk ten goede komen en hen ook stimuleren zich te specialiseren zodat ze makkelijk kunnen samenwerken met ziekenhuizen.”