Zowel Arafat als Sharon winnen bij beleg van Ramallah -analyse

Na de volledige terugtrekking van het Israëlische leger uit Rammallah
verliet Arafat gisteren (zondag) triomferend zijn kantoor op de schouders
van zijn lijfwachten terwijl honderden aanhangers hem toejuichten. Eind
vorige week kwamen duizenden Palestijnen op straat toen het Israëlische
leger ermee dreigde het hoofdkwartier van Arafat te bestoken met zware
explosieven.

Opmerkelijk genoeg werden de pro-Arafat demonstraties geleid werden door
dezelfde Fatah-activisten die vóór het beleg het leiderschap van Arafat in
vraag stelden. Fatah hekelde Arafat omdat de hervormingen van de Palestijnse
Nationale Autoriteit (PA) niet opschieten. De afgelopen maanden kopten de
Palestijnse kranten over de corruptie, de incompetentie en de inefficiëntie
van het Palestijnse bestuur. Ook het Palestijnse parlement stelde het gezag
in vraag. De revolte had op 11 september zo’n uitbreiding genomen dat Arafat
zijn in mei aangestelde regering de laan uitstuurde om een motie van
wantrouwen in het door Fatah gecontroleerde parlement te overleven. Maar
vanaf het moment dat de Israëlische bulldozers op het terrein verschenen om
het hoofdkwartier van de Palestijnse Autoriteit af te breken, snelden alle
Palestijnen hun historische leider te hulp.

Sharon zelf komt ogenschijnlijk als verliezer uit de blokkade. Hij trok zijn
leger terug op schriftelijk bevel van de Amerikaanse president George W.
Bush. Hij kreeg niet de 20 Palestijnse strijders die volgens hem
verantwoordelijk waren voor de zelfmoordaanslagen op 18 en 19 september, die
het leven kostten aan zeven Israeli’s. De vraag is echter of dat de echte
inzet was van de blokkade.

Sharon wist erg goed hoe moeilijk het was voor Arafat om toe te geven aan
zijn eis, want de Palestijnse leider wilde een tweede Betlehem” tegen elke
prijs vermijden. Na het vijf weken durende beleg van de Geboortekerk in
Betlehem sloot de Palestijnse leider in mei een deal met Israël om 13
Palestijnse strijders te verbannen. Arafats populariteit daalde scherp als
rechtstreeks gevolg daarvan.

Een tweede keer toegeven was Arafat misschien fataal geworden. Maar ook zo
wint Sharon bij de uitkomst: ook zijn populariteit op het thuisfront stijgt
dankzij de blokkade en bovendien is hij erin geslaagd om Arafat af te
schilderen als een beschermer van terroristen. Arafats onverzettelijkheid
versterkt zijn argument dat de Palestijnse leider achter de aanvallen en
zelfmoordaanslagen in Israël zit. Met zijn eigen onverzettelijkheid heeft
hij de VS duidelijk gemaakt dat hij zijn harde lijn niet wil opgeven, ook al
stuurt hij Washingtons delicate pogingen in de war om een internationale
consensus voor een oorlog tegen Irak te vinden. Door duidelijk te maken dat
de belangen van Israël boven die van de VS gaan, hoopt Sharon steun te
vinden voor zijn herverkiezing in 2003, zegt Khaliq Abdulla, professor
politieke wetenschappen aan de Universiteit van de Verenigde Arabische
Emiraten.