Geld maakt niet gelukkig

De afgelopen weken ontstond enige commotie over het loon waar CEO’s van overheidsbedrijven recht op zouden hebben. Er circuleerden bedragen waar een gemiddelde werknemer decennia voor aan de bak moet, zonder gek te doen. ‘Maar ja, zo’n manager is dan ook geen gewone werknemer’, was een argument om de onpeilbaar diepe kloof tussen toplonen en “gewone” lonen te vergoelijken.

Dat de dienstverlening van heel wat van die overheidsbedrijven ondermaats wordt bevonden door een meerderheid van het cliënteel kwam amper ter sprake. De aandeelhouders waren tevree met hun dividenden, dus was er goed bestuurd. We moesten ook wel beseffen dat zo’n CEO veel meer uren klopt dan wij, afgunstige burgers.

Ik dacht aan alle “overuren” die alleenstaande ouders na hun werkdag presteren aan boodschappen, koken, de vaat, de was, de plas, het huiswerk en het bedtijdverhaal, uren die niemand telt en door niemand productief worden bevonden. Geld levert al dat zorgen immers niet op.

‘1.900.000 euro lijkt alleen maar veel’, sprak de woordvoerder van de geneesmiddelenfabrikant, met spoed opgetrommeld om de opgehitste gemoederen mediatiek te bedaren

Een slordige week na de heisa over het loon van de CEO van Proximus werden wij, welwillende en empathische burgers, massaal aangespoord om te sms’en om een doodzieke baby te redden. Het kind lijdt aan een zeldzame ziekte en zou geholpen kunnen worden met een medicijn dat 1,9 miljoen euro kost. Natuurlijk sloegen we massaal aan het sms’en. Wie wil er nu geen baby van de dood redden voor 2 euro? ‘Mijn geloof in de mensheid is hersteld’, zei de mama van Pia bij het tellen van honderdduizenden sms’jes. Dat begreep ik.

Mijn geloof in de mensheid toonde zich helaas wat minder flexibel. Dat we in staat zijn een medicijn te ontwikkelen tegen een zeldzame ziekte, maar dat levensreddende prikje niet beschikbaar kunnen stellen aan wie het nodig heeft voor een prijs die normale mensen kunnen betalen, veel cynischer wordt het leven zelden geserveerd.

‘1.900.000 euro lijkt alleen maar veel’, sprak de woordvoerder van de geneesmiddelenfabrikant, met spoed opgetrommeld om de opgehitste gemoederen mediatiek te bedaren en ons, simpele zielen, uit te leggen waarom sommige medicijnen zoveel moeten kosten.

Altijd staan er gewillige en welbespraakte dienaars klaar om ons duidelijk te maken dat de lonen, prijzen en vergoedingen waar wij van duizelen écht, écht niet exuberant, laat staan oneerlijk zijn. Boze burgers zijn de ergste dreiging voor systemische uitwassen en wanpraktijken. Daarom moeten wij stellig overtuigd worden van de onvermijdelijke noodzaak van dit soort waanzin, alsook van ons gebrekkige inzicht in de abstracte complexiteit van “het systeem”.

Ik zette de radio uit en ging fietsen, omdat het kon en omdat het niets kost.

Terwijl ik driftig tegen de wind in trapte, dacht ik na over geld, dat niet gelukkig maakt als je er veel van hebt, maar ongelukkig als je er minder van hebt dan nodig.

Ik dacht aan mijn jonge buurvrouw, die brutaal uit de fleur van haar actieve leven werd geplukt door een beroerte en daar nooit meer van herstelt. Werken lukt niet meer. Alle dingen die ze graag deed en die het leven de moeite maakten werden haar afgenomen: dansen, de hond uitlaten, fietsen, … gewone dingen die heel bijzonder werden omdat zij ze niet meer kan. “Invalide” luidde het koele verdict. Hoe ze als alleenstaande moeder van 3 kinderen de huishuur, eten en kleren voor de kinderen moet betalen met een invaliditeitsuitkering stond niet op het formulier. Er kwam goddank geen woordvoerder langs om haar uit te leggen waarom dit nu eenmaal logisch was en niet anders kon.

Geld zou haar alvast gelukkiger maken.