Vrouwenrechten: een consequente strijd

Vandaag, op 8 maart is het Internationale Vrouwendag. De afgelopen weken konden we her en daar al wat lezen over de loonkloven, de schamele pensioenen van vrouwen en posities van vrouwen in de samenleving, naar aanleiding van deze herdenking.

Voor wie niet helemaal mee is: Internationale Vrouwendag gedenkt de eerste staking van vrouwen in de textiel-en kledingindustrie, die plaatsvond op 8 maart 1908 in New York. De vrouwen staakten toen voor een achturige werkdag, betere arbeidsomstandigheden en kiesrecht. Deze stakingen vormden het begin van de emancipatie van vrouwen en de strijd tegen vrouwendiscriminatie.

op Internationale Vrouwendag zou het goed zijn om niet alleen te wijzen naar andere landen; want voor onze eigen neus gebeurt er meer onderdrukking van vrouwen dan men denkt.

Voor het eerst leggen vandaag vrouwen in ons land hun werk en bezigheden neer. Stakende vrouwen? Dat kan ik enkel toejuichen. Wat ik vooral betreur is dat we anno 2019 nog steeds moeten rechtstaan voor gelijkheid tussen man en vrouw, wereldwijd, maar zeker ook bij ons. Sommige mensen durven op dagen zoals deze ook wel eens en vooral wijzen naar vrouwen in andere landen, zoals Afrika of Saoedi-Arabië of Iran. Ze spreken dan over “de onderdrukking” van vrouwen daar, wat natuurlijk ergens klopt. Maar op Internationale Vrouwendag zou het goed zijn om niet alleen te wijzen naar andere landen; want voor onze eigen neus gebeurt er meer onderdrukking van vrouwen dan men denkt.

Pas op, begrijp me niet verkeerd, er zijn een heleboel verwezenlijkingen als het gaat over vrouwenrechten. Doorheen de geschiedenis merken we dat vrouwen beetje bij beetje meer hun plaats hebben opgeëist in de samenleving. Maar er is ook nog veel werk aan de winkel;

 

Enkele feiten over vrouwen vandaag:

Vrouwen vormen 50 procent van de wereldbevolking

Vrouwen doen 66 procent van al het werk,

Vrouwen verdienen 10 procent van het wereldinkomen

Vrouwen hebben 1 procent van alle bezittingen,

Van alle regeringsleiders is 5 procent een vrouw,

Van alle armen is 75 procent een vrouw,

Van alle analfabeten is 66 procent vrouw,

Van alle vluchtelingen op de wereld is 75 procent vrouw,

De loonkloof bedraagt voor het vijfde jaar op rij nog steeds 20 procent, in ons land en

1 op de 3 vrouwen krijgt minder dan 750 euro pensioen, in België.

 

We zijn 2019 en vrouwen in ons land, ja hier, bij ons, worden nog steeds niet naar behoren gewaardeerd en/of krijgen geen verloning naar het werk dat ze doen.

We zijn 2019 en vrouwen in ons land, ja hier, bij ons, worden nog steeds niet naar behoren gewaardeerd en/of krijgen geen verloning naar het werk dat ze doen. En dan spreek ik nog niet over hoe vrouwen er vandaag zouden “moeten” uitzien, hoe we onze borsten stevig moeten houden, welk dieet het beste werkt, welke kledingstukken vrouwen wel of niet moeten dragen (hoofddoeken inclusief!), kortom een hele waslijst aan eisen die vandaag aan vrouwen gesteld wordt. Een vrouw moet het huishouden kunnen runnen, gaan werken buitenshuis (maar ze mag niet te veel verdienen) er slank uitzien, ze mag geen hoofddoek dragen, maar moet wel “vrij zijn”, ze mag haar mond opentrekken, maar natuurlijk niet te veel, en ga zo maar door.

Net daarom is het belangrijk om op deze dagen niet enkel te wijzen naar andere landen. Het is én én. Vrouwendag staat namelijk in het teken van solidariteit, met alle vrouwen, wereldwijd. Wil je vrouwenonderdrukking aanklagen in Iran? Mooi! Maar dan moet je dat ook hier doen. Dan klaag je hier ook dat vrouwen maar 750 euro pensioen hebben, dat ze vaker gedwongen worden tot deeltijdse arbeid, dat er in onze parlementen nog steeds te weinig vrouwen zitten etc. Dan ga je ook opveren als er arbeidswetten worden goedgekeurd die vooral nadelig zijn voor vrouwen.

Op Vrouwendag zou de solidariteit tussen alle vrouwen onderling, wereldwijd centraal moeten staan en die strijd zou trouwens iedere dag moeten doorgaan. Ook in onze parlementen, op onze werkvloeren, in onze samenleving, in onze media. De strijd voor gelijkheid tussen man en vrouw is een strijd die niet stopt na 8 maart, die niet beperkt blijft tot elders in deze wereld en die consequent gevoerd moet worden. Voor jezelf, voor je buurvrouw, voor de vrouwen in Afrika, Iran, voor je dochters, voor je mama, voor je zussen…

Opgedragen aan alle vrouwen.