De 5 columns van 2015 die u moet gelezen hebben

Het mooiste beroep ter wereld

Als je mij vraagt wat het mooiste beroep ter wereld is, heb ik mijn antwoord klaar: leerkracht. De leerkrachten onder u zullen het daarmee eens zijn. Anderen misschien niet.

Toen ik een kind was, wilde ik -zoals waarschijnlijk vele anderen- arts worden. Ik was nog maar tien en mijn dierbaarste bezit waren een aantal oude boeken over geneeskunde. Niemand mocht die boeken aanraken. Ik had besloten om elk weekend een aantal bladzijdes van buiten te leren.
Ik begreep niet veel van die moeilijke woorden en formules, maar ik had nog acht jaar tijd voor het ingangsexamen. Een jaar later had ik mijn droom al opgeborgen. Het was een leerkracht die me mijn droom heeft afgepakt.

Kindvrij vs kinderloos

Tobias Leenaert komt af en toe terecht in discussies over kinderen hebben. ‘Ik merk dan vaak dat er zowel onder voor- als tegenstanders (en dat komt grosso modo gelukkig neer op ouders vs. kinderloze mensen) argumenten worden gebruikt die volgens mij niet allemaal evenveel steek houden. Soms lijkt de vraag ook polariserend te werken, of is het onderwerp taboe. Vandaar: een paar woorden.’

Ik ben 42 jaar oud en ik heb geen kinderen. Als alles zo verder gaat, zal ik er nooit hebben. Dat is een bewuste keuze. Ik ben vruchtbaar (denk ik) en ik heb een vaste relatie met een vriendin die even vruchtbaar is (denk ik). Maar zij noch ik hebben ooit een behoefte aan eigen kinderen gevoeld. Het gaat er niet om dat ik, zoals bij sommige mensen wel het geval is, kinderen niet graag heb.

TINA, vijand van de democratie

Geweeklaag en kreten van ongeremde woede klonken op uit de glazen grafstenen bij het Schumanplein. Ik kan het schier horen als ik buiten treed, dat plein ligt niet ver van mijn voordeur, ik kan er te voet heen, moeiteloos, ondanks mijn gezegende leeftijd. Ja, mijn huis staat in de onmiddellijke nabijheid van het Europese Kremlin, het Europese Versailles, het Europese Escorial. Alleen zijn de forten bij het Schumanplein architectonisch aanzienlijk minder geslaagd dan die andere absolutistische bouwsels.

Waarom al dat gejammer, waarom de hooghartige toorn? Omdat in één van de lidstaten der Europese Unie de democratie haar werk dreigt te doen. Binnenkort. Zelfs zéér binnenkort. Nog deze maand. Stel je dat nou toch eens voor, de Grieken hebben de euvele moed vervroegde verkiezingen te organiseren!

Wij, de gesjarelden

Bie Vancraeynest laat de analyses over de taxshift graag aan anderen over die daarvoor meer bevoegd zijn, maar weet dat die haar onderbuikgevoel onverminderd bevestigen. ‘Het wordt stilaan tijd dat wij, de gesjarelden, ons beter organiseren.’

Ik nader de helft van mijn congé payé. Nu de werkende mens de nieuwe heilige is, specialiseer ik mij graag in vakantie. Ik heb doorgaans niet veel nodig om een vakantiegevoel te hebben. Een Apérol Spritz, een portie guacamole en een bord nachos kunnen volstaan. In de zomer ben ik nog meer overtuigd van compact wonen. Klein maar gerieflijk, in de buurt van alles én het station zodat het bezit van een wagen een absurditeit wordt.
Doe mij maar  een staycation. Ik hoef helemaal niet het land uit, zeker in de zomermaanden. Het licht is anders, de mensen zijn anders. De stad transformeert vanzelf tot een andere plek.

Wantrouwige Berbers en onbekwame antiracisme-experts

Ik ben deze dagen extra wantrouwig tegenover de overheden en instellingen in dit land. Als iemand als Bart De Wever de uitspraken mag doen die hij deed over mijn volk, als mensen als Jozef de Witte een functie mogen uitoefenen waarbij kennis over racisme essentieel is, dan is het moeilijk om redenen te vinden om hoopvol te blijven. Maar ik doe doorheen deze tekst toch een poging.

Mijn wantrouwen heeft veel te maken met de verkeerde personen op belangrijke posities. Onbekwaamheid en onwetendheid over racisme lijken bij belangrijke functies soms een vereiste. In de sociale sector, de jeugdsector, de media en overheden kom ik geregeld mensen tegen die bijvoorbeeld nog steeds denken dat ze zomaar mensen met een donkere huidskleur met het n-woord mogen benoemen en het probleem daarvan niet erkennen.