Touaregs willen eigen multi-etnische regio

In 2012 riepen de Touareg-rebellen uit de noordelijke Malinese regio Azawad eenzijdig de onafhankelijkheid uit van het gebied, nadat de Touaregs het Malinese leger hadden verdreven. Vorige week hernamen de verschillende partijen vredesgesprekken in de Algerijnse hoofdstad Algiers, met de bedoeling een einde te maken aan het decennialange conflict.

De gesprekken begonnen op 16 juli en zouden donderdag afgelopen zijn. Aan tafel zaten vertegenwoordigers van de nationale regering van Mali en afgevaardigden van de zes noordelijke Malinese gewapende groepen, van wie de MNLA de sterkste is. Ook diplomaten van Mauritanië, Niger, Tsjaad, Burkina Faso, de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten (ECOWAS) en andere internationale instellingen waren aanwezig bij de discussies.

Jihadisme

Schrijver, journalist en woordvoerder van MNLA Moussa Ag Assarid pleit voor een “seculiere, multi-etnische en democratische staat”. Naast Touraegs leven in de Azawad-regio ook Arabieren, Shongays en Peulas, benadrukt Assarid. MNLA werkt nauw samen met die groepen.

“Sinds de onafhankelijkheid van Mali in 1960 heeft de bevolking van Azawad herhaaldelijk gezegd dat we geen deel willen uitmaken van dat land”, vertelt Assarid. “We hebben de steun van veel mensen over de hele wereld, maar bepaalde landen en internationale organisaties zoals de Verenigde Naties willen het probleem liever aanpakken zonder de bestaande orde omver te werpen.”

Daarom verwijzen zowel de VN als Mali naar “jihadisme”, en niet naar de legitieme strijd voor vrijheid van de bevolking van Azawad, zegt Assarid. “Nochtans is er een reorganisatie aan de gang van de wereldorde door belangrijke bewegingen in Noord-Afrika, het Midden-Oosten en zelfs Europa – in het geval van Oekraïne. Dat is een duidelijk teken van het falen van de globalisering en het bestuur van de wereld.”

Afwezige staat

Het Malinese leger en de administratie zijn grotendeels afwezig in de regio, legt Assarid uit. “Ze vluchtten in 2012, en de staat is enkel aanwezig in de regio’s die beschermd worden door het Franse leger, in Gao en Tomboektoe. Parijs heeft ongeveer duizend soldaten in de regio, de Verenigde Naties hebben achtduizend blauwhelmen in het hele land.” De MNLA zelf heeft volgens Assarid tussen twaalf- en vijftienduizend strijders in de rangen.

“We krijgen uiteraard geen steun van Mali of Algerije en hebben af te rekenen met een verschrikkelijke droogte. We leven van het vlees en de melk van onze geiten, zoals we altijd gedaan hebben. We strijden met de wapens die we in beslag namen van het Malinese leger, de jihadisten en wapens die we kregen uit Libië.”

Uranium voor Frankrijk

Frankrijk heeft enorme belangen in de regio, benadrukt Assarid. “Zowel militair-strategisch als vanwege de natuurlijke rijkdommen zoals uranium. Je zou kunnen zeggen dat onze onafhankelijkheid geconfisqueerd wordt door zowel de internationale gemeenschap als Frankrijk.”

Hij zegt dat het Malinese leger “allerlei soorten misbruiken” pleegt tegen burgers, van willekeurige arrestaties over deportaties tot gedwongen verdwijningen, terwijl Frankrijk of de VN er niets aan doen. Maar ondertussen vraagt de Malinese regering wel aan het Franse leger om hen te steunen in “de strijd tegen jihadisme”.

Ook de media geeft Assarid ervan langs. “Berichtgeving over onze strijd wordt gecensureerd door de hoofdstad: journalisten spreken altijd over ‘het noorden van Mali’. Er wordt reporters verhinderd naar Azawad te komen.”

Assarid is niet optimistisch over de recente gesprekken. “We hebben al allerlei soorten akkoorden ondertekend, maar geen enkel daarvan werd tot nu toe gerespecteerd. We zijn tot de conclusie gekomen dat onafhankelijkheid de enige manier om dit conflict op te lossen, en in vrede en vrijheid te kunnen leven in ons land. De Malinese overheid heeft haar woord nooit gehouden, dus roepen we de internationale gemeenschap, Frankrijk en de VN op om ons te steunen.”