Deze chocoladereep kan sporen van kinderarbeid bevatten

Wie houdt niet van chocolade? Het is een geniaal iets, waar we gelukkig van worden, waar je oprecht van kan genieten, en waar je nooit iets mis mee doet door het aan iemand te schenken. Wat we dus op alle vlakken proberen mijden, is de bittere nasmaak die achterblijft, wanneer we weten dat zo’n 60% van alle cacao die wereldwijd geproduceerd wordt uit Ghana en Ivoorkust komt. Landen waar ongeveer 2,3 miljoen kinderen werken op de cacaoplantages. Dat is ongeveer zoveel kinderen als er in totaal in België zijn (0 tot en met 18 jaar).

Sommige van deze kinderen helpen hun ouders op het veld na de schooluren, wat niet persé onder kinderarbeid valt. Je kan het vergelijken met een kind dat zijn ouders helpt bij de huishoudelijke taken. Landbouw is immers een manier van leven die constante inspanningen vraagt, van het hele gezin. Vaak is het een fijne lijn tussen kinderarbeid (mentaal en fysiek gevaarlijk werk en op momenten dat het kind op school hoort te zitten) en een kind dat mee helpt. Maar wat zeker is: 90.000 mensen in West-Afrika zijn slachtoffer van slavenarbeid en slavenhandel. Kinderen worden dan bij hun familie weggehaald, gedwongen de school te verlaten en om in gevaarlijke omstandigheden te werken.

Stappen we even uit onze chocoladebel en kijken we naar het totaalcijfer van kinderen en jeugd die wereldwijd werken, komen we aan 168 miljoen. De meesten hiervan gaan niet naar school, hebben amper vrije tijd, ontvangen onvoldoende voeding en zorg. Meer dan de helft van hen is blootgesteld aan de ergste vormen van kinderarbeid. Tot dusver de gekende cijfers, want uiteraard is het moeilijk het werkelijke cijfer te achterhalen, aangezien veel van het werk verborgen gebeurt.

Het minste wat wij kunnen doen, is kiezen voor chocolade en andere producten, waarvan we weten dat ze meer goed dan kwaad doen.

Wanneer ik zelf dergelijke zaken lees, zou ik liefst van al wegkruipen in een hoekje van de zetel en zwaarmoedig chocolaatjes een per een in mijn mond proppen, als troost. Maar ja… Als dat net deel van het probleem is?!

Toch blijf ik hoop prediken. Want ook al zijn we ver van een wereld waarin elk kind gelijke kansen en rechten heeft, we kunnen er wel verbetering in brengen. Steeds meer merken gaan aan de slag met duurzaamheidsprogramma’s, zoals Fairtrade. In die gevallen weet je dat er actief ingezet wordt op de strijd tegen kinderarbeid. Door boerenfamilies op een duurzame en structurele manier te versterken, om alle kinderen dezelfde basis te kunnen bieden: voldoende voeding, veiligheid, zorg en scholing. Een basis waarvan elk persoon zijn of haar leven zou moeten kunnen starten, zoals ook vastgelegd in de SDG’s.

Bij deze dan mijn zoete oproep: laat ons dit niet zomaar negeren. Het minste wat wij, als individu en consument kunnen doen, is kiezen voor chocolade en andere producten, waarvan we weten dat ze meer goed dan kwaad doen. Helaas is dit nog steeds niet de norm. De volgende keer in de winkel, wanneer je aan dat giga-Belgische-chocolade-rek staat, grijp dan naar de repen die de wereld net dat ietsje beter trachten te maken. Verschillende merken bieden de fijnste, lekkerste én eenvoudigste oplossing die er is: over(h)eerlijke chocolade, zonder bittere nasmaak. En delen, praten en hier niet over zwijgen. Enkel door het probleem van kinderarbeid aan te blijven kaarten en de mogelijke oplossingen steeds opnieuw aan te reiken, roeien we dit fenomeen uit. Laten we dit niet negeren. Het gaat om onze voeding. En wij beslissen zelf hoe ethisch of onethisch deze op ons bord terecht komt.

Fairtrade Foundation (de Fairtrade organisatie van het Verenigd Koninkrijk) bracht in haar laatste campagne de ver-van-mijn-bed-show tot aan de voordeur van de Brit, onder de naam ‘Don’t feed exploitation’.

Lize Van Dyck is communicatiemedewerker bij Fairtrade Belgium.