Het ongelooflijk slappe pleidooi vóór CETA

Op 14 oktober begon ondergetekende aan een doctoraat Politieke Wetenschappen. Onderwerp: het handelsbeleid van de EU. Ik verwachtte me aan een obscuur onderwerp. Turen naar korzelige video’s van speeches in een leeg parlement, lezen in nodeloos legalistische turven, dat soort dingen. Om 11u ondertekende ik mijn contract. Om 12u maakte Paul Magnette bekend dat Wallonië de federale overheid geen toestemming geeft om CETA te ondertekenen.

Talloze experts zijn sindsdien de revue gepasseerd. Ik heb weinig toe te voegen over de grond van de zaak, behalve de vaststelling dat nagenoeg alle specialisten met echte expertise terzake de scepsis van Magnette tot op zekere hoogte delen. Maar als kritisch burger met enige ervaring in politieke communicatie heb ik iets anders gezien: het ongelofelijke slappe pleidooi voor CETA.

Er zijn zeker en vast goeie argumenten om een vrijhandelsverdrag met Canada te verdedigen. Maar ik heb ze nog niet gehoord. ‘Wallonië heeft genoeg toegevingen gekregen’, vond EU-commissaris Marianne Thyssen. Dat kan waar zijn, maar waarom is CETA een goed idee?

Wallonië moet kiezen voor maandag, de tijd is op, dixit Europees president Donald Tusk. Oké, maar waarom is CETA een goed idee?

Waarom slaagt geen enkel politicus met faam erin om een van de talrijke goeie argumenten pro-CETA aan te halen?

‘Wallonië verkoopt liever wapens aan Saoedi Arabië dat peren aan de Canadezen’, zei Vlaams Minister-President Geert Bourgeois. Vreselijk als het waar is, maar waarom is CETA precies een goed idee?

VOKA: ‘De federale regering moet CETA goedkeuren. Of dat nu leidt tot een institutionele crisis of niet’. Dat is cru, ik zou eerst eens willen weten waarom CETA een goed idee is?

‘Als regio’s de vooruitgang van de EU blokkeren, zijn we in een bedenkelijke situatie beland’, aldus nog Martin Schulz, voorzitter van het Europees Parlement.

U heeft mijn punt begrepen.

Waarom slaagt geen enkel politicus met faam erin om een van de talrijke goeie argumenten pro-CETA aan te halen? Het antwoord schuilt in deze onwaarschijnlijke uitspraak van bovengenoemde Donald Tusk: ‘Als je de mensen niet kunt overtuigen dat handelsakkoorden in hun belang zijn, kunnen we geen publieke steun bouwen rond vrijhandel.’ Zegt Tusk nu echt expliciet dat politici doen waar ze zin in hebben en dan proberen hun willetje aan het volk te verkopen?

Het establishment

En wij maar denken dat de democratie er was om de keuzes van het electoraat te implementeren. Hij had evengoed kunnen zeggen: ‘Het is zo vervelend als de kiezer niet wil wat ik wil. Dan kan ik moeilijker mijn goesting doen. Maar ik laat me niet tegenhouden.’

De Europese en nationale elites lijken het welhaast hun recht te vinden dat ze autonoom en zonder rekenschap kunnen beslissen.

De Europese en nationale elites lijken het welhaast hun recht te vinden dat ze autonoom en zonder rekenschap kunnen beslissen. Ze zijn het niet meer gewoon verantwoording af te leggen. Regeren is het privilege van het de machtshebbers, het is frustrerend als de burger zich ermee moeit, suggereert Tusk welhaast. Het Engels heeft een goed woord om het probleem van onze carrièrepolitici te capteren: entitlement.

Om het af te leren, Alexander Stubb, Fin en Europees toppoliticus op Twitter: ‘Wallonian vote on #CETA example of why trade should be an exclusive competence of the Commission.’ Ofwel: ‘ik kan mijn zin niet kan doordrukken, we moeten de regels veranderen zodat dat wel kan.’ Geen dialoog, de alleenheerschappij van het establishment.

Bleiten

Magnettes visie wordt breed gedragen en ondersteund door vele experts. De beweging tegen CETA en TTIP verdient een ernstig debat. Maar de voorstanders van CETA staan - letterlijk - te wenen omdat ze hun zin niet krijgen.

Marine Le Pen, Geert Wilders en consorten wrijven zich al in hun klamme handjes bij het vooruitzicht.

Er zal nog veel gesnotterd moeten worden, want in heel Europa lijken kiezers de entitlement van het Stubb en compagnie kotsbeu te zijn. Marine Le Pen, Geert Wilders en consorten wrijven zich al in hun klamme handjes bij het vooruitzicht. De enige manier om hen tegen te houden, is om dit gevoel van ongenoegen te vertalen in leefbare en werkbare alternatieven.

Het is tijd om in te zien dat onze beste wapens in de strijd tegen de extreemrechtse golf die de EU en haar waarden bedreigt, Magnette, Corbyn en Iglesias heten. Hen serieus nemen zal waarschijnlijk leiden tot een EU zonder handelsakkoord met Canada.

Maar dat is beter dan een Europa met hekken errond, vluchtelingen in kampen en zonder EU tout court. De Europese burger is zijn eigengereide machtspolitici beu. De vraag is door wie het hen gaat vervangen. In Tusks Polen is het homofobe, seksistische en racistische Recht en Rechtvaardigheid ondertussen aan de macht. We’re on the clock.