Internationale vrouwenstaking, want oefening baart kunst

Geweld tegen vrouwen wordt meer niet dan wel bestraft, beleidsmakers maken het vrouwen extra moeilijk op de arbeidsmarkt door nietszeggende kledingvoorschriften, dure en slecht georganiseerde kinderopvang, pensioenhervormingen die oudere vrouwen regelrecht in de armoede duwen, en ga zo maar verder.

En dat allemaal terwijl de heren en dames die met hun vingers aan de knoppen van het beleid zitten zeer goed weten wat de gevolgen van hun beslissingen zijn. Ze worden daar namelijk keer op keer op gewezen door een hardwerkende, strijdbare en vaak overwerkte vrouwenbeweging.

‘De echte vraag is uiteraard: ‘Waarom organiseren we niet elke dag een vrouwenstaking?’

Wie vraagt naar het waarom van een vrouwenstaking, beschikt dus ofwel niet over deze feiten, of, nog erger, is eraan gewend geraakt en gelooft niet meer in verandering? Hoe het ook zij, de echte vraag is uiteraard: ‘Waarom organiseren we niet elke dag een vrouwenstaking?’ Gaat op 9 maart alles anders zijn? Neen. Integendeel, op 9 maart ligt al het werk te wachten dat we vandaag niet deden, en daarbovenop het werk dat bleef liggen door energie te steken in het oproepen van vrouwen en hun bondgenoten om van zich te laten horen. Waarom deden we het dan?

We deden het, omdat we moeten oefenen. Een dag tegelijk. Om te tonen dat het kan, als we willen. We plantten een zaadje in elkaars hoofden: als we willen, leggen we de boel plat. Geen huishoudelijk werk meer, gratis en voor niets. Geen winst, in wat voor vorm dan ook, op de kap van onze onderbetaalde en ondergewaardeerde arbeid. Gedaan met mensen tegen elkaar op te zetten om jullie eigen wangedrag uit het spotlicht te zetten.

Want wie niet horen wil moet voelen. We hebben het vriendelijk gevraagd. Uitgebreide onderzoeken gedaan. Voorstellen geformuleerd. Vriendelijk, maar met aandrang. Dat zaken anders moeten en kunnen. We hebben getuigenissen aangeleverd, voor de “persoonlijke toets”.

Lieve ministers, jullie maatregelen zijn niet alleen nefast voor heel veel vrouwen, maar voor iedereen die niet tot jullie geprivilegieerde club behoort. Misschien dat dat zou helpen, verhalen uit het echte leven, zoals dat heet. Niet dus.

Lieve ministers, jullie maatregelen zijn niet alleen nefast voor heel veel vrouwen, maar voor iedereen die niet tot jullie geprivilegieerde club behoort.

We hebben wetten gemaakt die ervoor moeten zorgen dat maatregelen enkel genomen kunnen worden als ze een gendertoets, een armoedetoets, etc. doorstaan. Allemaal een maat voor niets. De koers blijft radicaal naar rechts gaan en daar heeft uiteindelijk niemand, behalve een kleine club, iets aan. Bovendien zal het in deze race naar beneden enkel nog slechter worden voor wie het al slecht heeft.

Iedereen die over het privilege beschikt om vandaag in een of andere vorm het werk neer te leggen, is moreel verplicht om van dat privilege gebruik te maken om anderen een hart onder de riem te steken. Om te laten zien dat het kan. We kunnen ons organiseren. Wij zijn het hart, de buik, het hoofd en de armen van de samenleving. Wanneer wij stoppen, stopt alles. Daarom staak ik vandaag.