Welzijn en veiligheid van hulpverleningspersoneel is cruciaal

Waarom hulpverleners beter beschermd moeten worden

UNICEF Canada (CC BY-NC-ND 2.0)

 

Vorig jaar werden 313 hulpverleners slachtoffer van een ernstige aanval, onder wie 154 medewerkers van nationale organisaties of lokale afdelingen van het Rode Kruis of de Rode Halve Maan, 98 hulpverleners in dienst van internationale ngo’s en 48 medewerkers van de Verenigde Naties. Het is hoog tijd om ze beter te beschermen, vindt Alexander Hasenstab van de Universiteit van Portsmouth.

Hulporganisaties en hun personeel bieden essentiële en vaak levensreddende hulp aan mensen in nood over de hele wereld. Dat kan gaan om noodhulp na natuurrampen, maar ook medische bijstand bij epidemieën of aan slachtoffers van conflicten.

De hulpindustrie is in recente jaren aanzienlijk gegroeid. Als gevolg daarvan is ook het aantal hulpverleners op het terrein toegenomen. Recente schattingen spreken van zo’n 450.000 medewerkers van internationale ngo’s.

Geweld

Helaas is geweld tegen hulpverleners niets nieuws: het is al jaren een ernstig probleem, met name in risicovolle gebieden zoals Syrië, Afghanistan, Zuid-Soedan of de Centraal-Afrikaanse Republiek.

Om daarmee om te gaan hebben veel hulporganisaties maatregelen genomen om de veiligheid van hun personeel te verbeteren. Ze namen veiligheidsdeskundigen onder de arm, werkten risicoanalyses uit en ontwikkelden plannen.

Toch blijkt uit de beschikbare informatie dat internationale hulporganisaties meer investeren in de veiligheid van hun personeel dan nationale ngo’s en de lokale afdelingen van het Rode Kruis of de Rode Halve Maan.

Lokale organisaties

Dat is zorgwekkend, met name omdat de opstoot van geweld tegen lokale hulporganisaties samenvalt met een toenemend debat rond meer lokale humanitaire hulp. Er gaan steeds meer stemmen op om het grootste deel van het humanitaire werk aan lokale organisaties over te laten.

Dat debat stond ook centraal op de World Humanitarian Summit in Turkije twee jaar geleden. Op de top werd besloten dat lokale spelers centraal moeten staan omdat ze het beste gepositioneerd zijn om een adequate respons te bieden.

In elk geval staan lokale organisaties, inclusief nationale ngo’s en afdelingen van het Rode Kruis of de Rode Halve Maan, vaak in de frontlinie van de humanitaire hulp. Dat maakt hun medewerkers kwetsbaar, en toch krijgen ze niet dezelfde steun op het vlak van middelen en veiligheidsmaatregelen als hun collega’s in internationale hulporganisaties. Dat moet veranderen.

Bedreigingen

Humanitaire uitdagingen verschillen enorm over de hele wereld. Om mensen in nood te helpen moeten hulpverleners vaak in complexe en zelfs vijandige omgevingen opereren. Bij de meest gevaarlijke locaties in Afrika zijn Zuid-Soedan, de Centraal-Afrikaanse Republiek, de Democratische Republiek Congo, Somalië, Mali, Soedan en Nigeria.

De bescherming van lokale hulpverleners is een thema dat de hoogste prioriteit moet krijgen.

De hulpverleners lopen er op verschillende vlakken risico’s: criminaliteit, gewapende conflicten, gewelddadig extremisme, gezondheidsrisico’s en natuurrampen zoals overstromingen of landverschuivingen.

Ondanks die gevaren blijven hulporganisaties hun werk doen, zelfs in de gevaarlijkste omstandigheden Dat is het verschil tussen organisaties en bedrijven, die vaak risicovolle gebieden vermijden.

Ervaring

Risico’s nemen is niets nieuws voor hulporganisaties. Ze zijn het gewend te werkend in complexe en uitdagende situaties. En zowel lokale als buitenlandse medewerkers krijgen te maken met bedreigingen als ze in moeilijke gebieden werken. Als werkgevers beseffen de hulporganisaties inmiddels goed dat ze het welzijn van hun personeel moeten beschermen. Als hun veiligheid niet gegarandeerd is, kan niet van ze verwacht worden dat ze zich volop inzetten en productief zijn.

De laatste jaren zijn steeds meer mensen zich bewust geworden van de waarde van een risicobeheer. Dat geldt zowel voor de bescherming van het personeel als de verzekering van de continuïteit. Elke bedreiging voor het personeel dreigt immers ook de continuïteit van de werkzaamheden in het gedrang te brengen.

In sommige gevallen hebben ernstige incidenten hulporganisaties gedwongen om minder risico te nemen. Dat heeft ertoe geleid dat programma’s werden stopgezet of medewerkers werden weggehaald van het terrein.

Zo haalde het Internationale Rode Kruis eerder dit jaar een deel van zijn medewerkers weg uit Jemen. Dat maakte het voor de organisatie moeilijk om haar humanitaire activiteiten er ten volle verder te zetten.

Meer veiligheid voor lokale organisaties

Iedereen is het erover eens dat geen enkele hulpverlener slachtoffer mag zijn van misdaad, geweld of zelfs ziekte als gevolg van zijn of haar werk. Tegelijk is het concept van een meer lokale benadering van hulpverlening vitaal, en het welzijn van nationaal hulpverleningspersoneel is vitaal.

De veiligheidsuitdagingen waarmee lokale organisaties mee te maken krijgen, moeten dringend aangepakt worden. Thema’s zoals veiligheidsbewustzijn, de capaciteit om personeel te beschermen en de middelen daarvoor moeten daarbij aandacht krijgen. De bescherming van lokale hulpverleners is een thema dat de hoogste prioriteit moet krijgen.

Bron: The Conversation

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.