‘We moeten de problemen durven benoemen’

Kritiek uiten op de manier waarop een probleem over een kwetsbare groep wordt aangekaart, wordt je niet altijd in dank afgenomen. Wanneer Warda El-Kaddouri de recente cover van Knack over ‘terreur op school’ in vraag stelde, werd ze er meteen van verweten problemen te ontkennen. Het voelde oneerlijk. Ze besloot om te reageren met een sarcastisch stukje waarin ze de parallel trekt met de emancipatie van de vrouwen. Sommige zinnen in dit stukje zijn letterlijk overgenomen uit de reacties die ze kreeg. Enkel zijn de personages in dit verhaal geen moslims en niet-moslims, geen minderheden en meerderheid maar vrouwen en mannen. Humor als overlevingsmiddel. Satire als inzicht. 

  • © Brecht Goris Warda El-Kaddouri is het beu hoe kwetsbare groepen in kaart gebracht worden. © Brecht Goris

Beste vrouwen,

Ik ontken niet dat vrouwendiscriminatie een probleem is in Vlaanderen en in België, maar hebben jullie dat niet deels aan jullie zelf te danken? Waarom willen jullie bijvoorbeeld altijd deeltijds werken? Waarom willen jullie per se die huishoudelijke taken op zich nemen en de nieuwe man niet omarmen?

Dat zijn keuzes, hé. Niemand dwingt jullie. Is het bijvoorbeeld ook niet meer dan normaal dat bepaalde werkgevers er rekening mee houden dat vrouwen ook moeders worden en daar rekening mee houden? Niemand wil toch extra kosten maken en vervanging zoeken terwijl jullie op zwangerschaps- en ouderschapsverlof zijn?

Jullie vragen je af waarom mannen aan de macht zijn, maar mannen zijn nu eenmaal superieur. Altijd al geweest. Elk geschiedenisboek zal dat bewijzen. Ik word het stilaan ook een beetje beu dat elk genderprobleem als een mannen-vrouwen issue wordt behandeld. Alsof alle vrouwen heilig zijn en alle mannen duivels zijn. Sorry, maar dat kan ik niet meer serieus nemen.

Op die manier doen jullie zelf aan genderdiscriminatie. Waarom uiten jullie geen woede naar radicale vrouwen binnen de vrouwengemeenschap die jullie imago beschadigen en perverse dingen doen in naam van het vrouw-zijn zoals binnenstormen in zwaar bewaakte gebouwen of evenementen met belangrijke mensen om dan met tekst op hun blote borsten te staan zwaaien. Hoe verwachten vrouwen dan eigenlijk nog serieus genomen te worden?

Kunnen jullie ook niet één blok vormen en eens duidelijk definiëren wat vrouw zijn en wat feminisme eigenlijk betekent want ik kan niet meer volgen? Al die verschillende interpretaties en opvattingen worden stilaan een zootje. Als jullie zelf niet meer weten wat jullie willen en zelf niet onderling overeen kunnen komen, hoe verwacht je dan dat anderen dat doen?

Stigmatisering zeg je? Wie kiest voor stigmatisering of houdt de stigmatisering in stand?

Ik hoor trouwens dat hervormingen binnen het feminisme worden tegengehouden door radicale feministen. Een diepe schande en een bewijs dat die radicalisering nog diep ingeworteld zit bij vrouwen. Jullie beroepen jullie altijd op mensenrechten maar mag ik jullie er aan herinneren dat die door mannen en niet door vrouwen zijn geschreven? Trouwens, jullie zijn niet de enige mensen hé. Jullie hebben daar geen monopolie op. All mensen matter, ok?

Als jullie dat niet inzien, dan lijden jullie zelf aan superioriteitswaanzin waar jullie anderen van beschuldigen. Telkens wanneer een probleem wordt aangekaart over vrouwen door niet-vrouwen is jullie eerste reactie defensief en hysterisch. Zoiets helpt ons niet vooruit. We moeten de problemen durven benoemen en aanpakken in plaats van ze te ontkennen. Want dat doe je automatisch – dat ontkennen - als je valt over de details over hoe je wordt aangesproken of voorgesteld of geframed in plaats van op de échte problemen te reageren.

Stigmatisering zeg je? Wie kiest voor stigmatisering of houdt de stigmatisering in stand? Terwijl ik dit schrijf, loop ik door het park en het zonnetje schijnt. Overal om me heen zie ik schaars geklede vrouwen. Van jong tot oud. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er een welbepaalde gemeenschap is die het ontzettend belangrijk vindt om te koop te lopen met hun lichamen.

Dat argument van stigmatisering is dus pervers. Stigmatisering wordt namelijk uitgelokt maar de meeste schaars geklede vrouwen beseffen dat niet. Ik weet dat ik nu harde taal spreek, maar als je een korte rok of short draagt en een diepe decolleté, dan wil ik je ook niet horen klagen wanneer andere mensen je als ‘hoer’ of ‘slet’ beschouwen of denken dat je welwillend bent of mannen verleidt. Dat weet iederéén. Ok? Iederéén.

Er is een tijd gekomen dat het slachtofferverhaal niet meer aanvaard wordt en ook niet meer mag aanvaard worden. Als die ene bepaalde vrouwengroep zich zo extreem duidelijk wil onderscheiden van alle andere mensen hier, dan moeten die vrouwen hun verantwoordelijkheid nemen. Sorry not sorry.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.