Hoop als tegengif

Dokter Izzeldin Abuelaish: ‘De nood aan een hoopvolle boodschap is groot’

Zestien januari 2009. Het Israëlisch offensief tegen Gaza loopt op zijn laatste benen maar zal nog meer slachtoffers maken die dag. In de namiddag beschiet een Israëlische tank het huis van dokter Izzeldin Abuelaish in Jabalia Refugee Camp in het noorden van Gaza. Drie van zijn dochters, Bessan, Mayar en Aya overleven de aanval niet, een vierde dochter blijft zwaargewond achter. Ook zijn nicht Nur komt om het leven.

Dokter Abuelaish was geen onbekende in Israël. Tot vlak voor het offensief werkte hij in het Sheba ziekenhuis in de buurt van Tel Aviv en was hij gekend om zijn vredeswerk. Omdat Israëlische journalisten op dat moment geen toegang tot Gaza hadden, bracht hij dagelijks verslag uit over de toestand ter plaatse. Zijn wanhoop na de dood van zijn dochters kwam live op TV. De oorlog in Gaza had een gezicht gekregen.

Nu, zo’n anderhalf jaar later, is dokter Abuelaish te gast in België. Want de man is zijn boodschap van vrede en verzoening blijven uitdragen, zelf na het verlies dat de oorlog hem bracht. Hij schreef een boek over zijn leven en zijn visie op het Midden Oosten met de veelzeggende titel ‘I Shall Not Hate’. Op initiatief van staatssecretaris Jean-Marc Delizée heeft België dokter Abuelaish voorgedragen voor de Nobelprijs voor de vrede van 2010. April volgend jaar verschijnt zijn boek in ons land.

U blijft ijveren voor verzoening tussen Israëli’s en Palestijnen, ondanks hetgeen er gebeurd is.
De nood aan een hoopvolle boodschap is groot, zeker nu in een tijd van frustratie en ontgoocheling. Men moet een keuze maken. Kiezen we ervoor om in vrede en veiligheid te leven of kiezen we voor de haat? De laatste optie zal enkel leiden tot meer geweld, tot meer slachtoffers. Mensen zijn gezegend met de mogelijkheid te kiezen tussen goed en kwaad, hoewel de keuze voor het goede soms erg pijnlijk kan zijn. Maar ik ben ervan overtuigd dat uit die pijnlijke keuze iets goed kan ontstaan.

Wat geeft u de kracht die keuze te maken?
Het zijn juist de moeilijkheden van het leven die mij gesterkt hebben. Ik ben opgegroeid in het vluchtelingenkamp van Jabalia. De levensomstandigheden waren er erg hard, nu nog trouwens. Als kind vroeg ik me af wat ik kon doen om een beter leven te hebben. Onderwijs leek me de beste weg. Dus heb ik er alles voor gedaan om dokter te worden en daar ben ik in geslaagd. Het overwinnen van moeilijkheden brengt kracht. Daarnaast put ik hoop uit mijn geloof. Als Moslim geloof ik dat wat van God komt, goed is en een dieper doel dient.

Kan u begrip opbrengen voor mensen die andere keuzes maken? Die wel naar wraak verlangen en de wapens opnemen?
Natuurlijk begrijp ik hun woede. Maar geweld leidt enkel tot meer geweld. Op die manier komt er nooit een einde aan de cirkel van wraak.

Mijn huis was niet het enige dat werd gebombardeerd. Mijn dochters waren niet de enige die omkwamen. Tijdens het offensief keek de wereld gewoon toe, en de inwoners van Gaza werden nummers. Vandaag tien slachtoffers, gisteren vijf… Maar ieder nummer is een persoon met een gezicht, geen abstract gegeven. Ik hoop dat mijn lot de ogen van anderen geopend heeft.

Het idee van wraak… Tegen wie zou ik me wreken? Blindheid kan niet genezen worden met blindheid. Duisternis is geen oplossing voor duisternis. Hoop, respect en waardigheid zijn het tegengif voor wraak. Dat is het enige antwoord op wat ons overkomt.

Ik zie geweld ook als een chronische ziekte, een aandoening die een duidelijke diagnose en een correcte behandeling vraagt.

Veel mensen die werken aan vredesinitiatieven om Israëli’s en Palestijnen samen te brengen signaleren een vermoeidheid aan beide zijde voor dit soort initiatieven.
De wanhoop is een symptoom voor de ziekte die ons treft. We zijn er niet in geslaagd om vrede dichterbij te brengen. Maar die wanhoop is niet vergelijkbaar. Een dokter deelt zijn patiënten om naargelang de ernst van hun aandoening. De Palestijnse samenleving is er veel erger aan toe. De omstandigheden moeten verzoening toelaten. Aan Palestijnen wordt iedere vrijheid ontzegd, iedere mogelijkheid een waardig leven te leiden. Palestijnen leven in angst. Pas als die angst verdwijnt, pas als onze rechten gerespecteerd worden, pas dan is verzoening mogelijk.

Wat verwacht u van nieuwe onderhandelingen?
Onderhandelingen zijn noodzakelijk. Maar ze zijn geen doel op zich. Onderhandelingen dienen om tot een bepaald doel te komen, met name een oplossing voor dit conflict. Maar er is enkel kans op slagen als er serieus onderhandeld wordt. De bal ligt in het kamp van Israël.

De internationale gemeenschap zou een duidelijk signaal moeten geven aan Israël dat het de onderhandelingen serieus moet nemen. Dat Israël actie moet ondernemen om vertrouwen op te bouwen.

Zoals stoppen met het bouwen van nieuwe kolonies?
De kolonies vormen momenteel het grootste obstakel. Hoe kan er serieus onderhandeld worden terwijl Israël blijft bouwen op Palestijns land? Als iemand bij de dokter komt met longkanker, maar weigert te stoppen met roken, wat voor zin heeft een behandeling dan? Veel Israëli’s zijn tegen de kolonies omdat ze inzien dat ze ook hen schaden.

De Israëlische publieke opinie moet dringend wakker worden. Het beleid van hun huidige regering is rampzalig voor de Palestijnen, maar ook voor hen. Men wil beide volkeren terug op het pad van het geweld brengen. Ik hoop uit gans mijn hart dat dit niet gebeurt.

Israëli’s zijn bang van de Palestijnen. Israël heeft de muur gebouwd, maar realiseert zich niet dat zij het zijn die binnen de muur wonen. Vanwaar komt die angst? Het antwoord is heel simpel. Vanuit het besef dat de Palestijnen onrecht aangedaan is en dat wij een goede reden om kwaad te zijn. Pas als Israël dit erkent ligt de weg naar verzoening open.

Het valt op dat u in uw verhaal vaak beeldspraak uit de geneeskunde gebruikt.
Ik zie geweld ook als een chronische ziekte, een aandoening die een duidelijke diagnose en een correcte behandeling vraagt. Ik ben dokter, geneeskunde draait in essentie om het redden van levens. Geneeskunde kent geen grenzen, geen nationaliteiten, geen religieuze geschillen,… Geneeskunde maakt geen enkel onderscheid tussen mensen. Ik ben ongelooflijk trots bij deze traditie te behoren.

In mijn boek heb ik het uitgebreid over de rol van de vrouw. In mijn ogen is de vrouw de hoeksteen van de samenleving. Mijn dochters werkten hard om hun dromen waar te maken, om iets te bereiken in hun leven. Ik heb me vaak afgevraagd hoe ik hun dromen kan laten voortleven. Daarom werd de stichting Daugthers for Life opgericht. Bedoeling is om in heel het Midden-Oosten, ook in Israël, projecten te ondersteunen op vlak van gezondheidszorg en onderwijs voor vrouwen. De dood van mijn dochters mag niet voor niets geweest zijn.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.