Betalen de armen de prijs van een slecht beleid?

De voorbije jaren heeft de overheid in diverse landen een beleid gevoerd dat sterk gericht was op het bevorderen van het gebruik van biobrandstoffen als alternatieve brandstof voor de transportsector.

Biobrandstoffen worden gezien als de oplossing voor een aantal problemen: de groeiende impact van de transportsector op de klimaatverandering, de in vele landen slabakkende ontwikkeling van het platteland en de hoge olieprijzen en de energieonzekerheid. Landen die het Kyotoprotocol hebben geratificeerd, promoten biobrandstoffen in de hoop dat ze zo gemakkelijker de doelstellingen voor de vermindering van de uitstoot van broeikasgassen zullen kunnen realiseren.

Eenvoudig bekeken zouden biobrandstoffen immers beter scoren op het vlak van CO2-uitstoot dan fossiele brandstoffen. Ze zijn namelijk gemaakt van planten die tijdens hun groei CO2 opnemen.

De meeste biobrandstoffen worden vandaag gemaakt van landbouwgewassen: voor bio-ethanol zijn dat vooral granen, suikerriet en suikerbieten, voor biodiesel gaat het om plantaardige oliën die afkomstig zijn van onder meer koolzaad, palmolie, sojabonen en zonnebloemen.

In Afrika en Azië wordt tegenwoordig ook geïnvesteerd in jatropha, een heester met zaden waaruit niet-eetbare olie kan geperst worden. De markt heeft sterk ingespeeld op de groeiende overheidssteun en er is sprake van een ware expansie van de bio-ethanol- en biodieselproductie.

Alle voorspellingen wijzen uit dat de productie van en de handel in deze brandstoffen de komende jaren nog sterk zullen toenemen, zeker als het beleid dezelfde koers blijft varen.

Download hier deze MO*paper.