Maaltijden Brussels Airlines ‘niet te vreten’, beaamt boordpersoneel

Bah, ik moet nog walgen als ik eraan denk, aan die laatste maaltijd van Brussels Airlines op mijn vlucht vanuit Kinshasa. Ik wil noch verwaand, noch verwend doen, maar het was zonder enige twijfel de slechtste maaltijd die ik, in dertig jaar vliegen, heb mogen verorberen. Dat laatste is eigenlijk te veel gezegd want de maaltijd was zo slecht dat ik ze goeddeels aan mij liet voorbijgaan. Het herinnerde me aan een andere erg onsmakelijke vliegtuigmaaltijd, enkele jaren geleden, ook al bij Brussels Airlines. Men volhardt daar dus kennelijk in de culinaire boosheid.

Dit keer had ik niet voor de optie “vis” gekozen, want tijdens de heenvlucht was die al tegengevallen: die typische puree die gemaakt is van een aangelengd poeder, half verscholen onder de puree lag iets even blubberig maar groenigs dat spinazie leek te suggereren. Toegegeven, de vis smaakte nog enigszins naar vis, maar het smaakte vooral niet naar meer. Daarom koos ik op de terugkeer voor boulettes.

Op water en brood bereikte ik dus fluks Zaventem.

Dat bleek nog straffere kost. Centraal in het bakje lag opnieuw een puree te glimmen: men had er blijkbaar wat kaas op gegooid, maar het was dit keer gewoonweg niet te vreten. Rechts lag opnieuw de groene blubber die wellicht spinazie is. Links van de puree lagen twee gehaktballen te grijnzen die bij nader inzien qua smaak en textuur niks van vlees hadden. Wat er dan wel in zat, mag God weten maar plastic was het eerste woord dat in me opkwam. Het slapotje dan, bevatte een aantal sneetjes echte komkommer in een dressing die al evenmin overtuigde. Het broodje daarentegen viel best mee, en ook het plastic bakje met water kon me bekoren.

Op water en brood bereikte ik dus fluks Zaventem. Gelukkig had ik in de luchthaven van Kinshasa al een stevig broodje met zalm en een croissant gegeten. Overigen sprak ik enkele passagiers die dezelfde mening toegedaan waren: lekker zijn de maaltijden van Brussels Airlines niet.

‘Naar ons luisteren ze toch niet’

De grootste verrassing en het meest betekenisvolle moest evenwel nog komen. Toen ik het probleem, bij het naar buiten gaan, op een voorzichtige manier aankaartte bij meerdere personeelsleden, sprak niemand me tegen. Een van hen drong erop aan om een commentaar te schrijven op de website want “naar de klanten luisteren ze wel’. Waarmee subtiel werd aangegeven dat betrokkene dezelfde mening was toegedaan.

Een ander was nog openhartiger: ‘Het is gewoon niet te vreten, wij zeggen het al jaren maar als wij dat zeggen, luisteren ze niet. Dus alstublieft, schrijf je commentaar op de website!’

Zoveel openhartigheid verbaasde me maar ik begrijp het: als je dit elke dag moet “verwerken”,… Het roept bij mij in elk geval vragen op als een bedrijf niet naar zijn personeel luistert. Waarom zou je enkel naar je klanten luisteren? Natuurlijk vergt het als klant meer inspanning om achteraf naar de site te gaan, en daar de plaats te zoeken waar je commentaar kan geven.

Breek met de blubbers !

Bij deze lanceer ik graag een publieke oproep aan de vaandeldrager onder de Belgische luchtvaartmaatschappijen: ‘Bezoedel alstublieft niet langer de Belgische (culinaire) reputatie! Smeer hem met die smurries! Breek met de blubbers!’

Als het in Addis kan, moet het toch ook in Brussel kunnen?

Zelfs een lage kostencarrier zoals Ethiopian Airlines waarmee ik onlangs vloog, serveerde me vlees dat naar vlees smaakte, en groenten die zo gekookt waren dat je de textuur ervan nog kon proeven. Als het in Addis kan, moet het toch ook in Brussel kunnen?

Ik wens eraan toe te voegen dat Brussels Airlines op de andere vlakken wel goed scoorde: stiptheid, efficiëntie van de aanpak, talenkennis van het personeel, en vooral ook de geduldige aanpak van de menselijke problemen die zich soms op de vluchten voor doen, vond ik sterk. De raad is dus goed bedoeld want met deze prakjes verliest Brussels Airlines klanten.