Vluchteling X en de ongelofelijke OEF!

14 jaar was vluchteling X wanneer hij alleen en helemaal ontredderd hier in België toekwam. Geen ouders of andere familieleden, geen vrienden, niemand op wie hij even kon steunen. Een ongelukkige puber die na een onmenselijk lange tocht aankwam in een vreemd land, met rare gebruiken, een vreemde taal. Het eerste wat hij hier meemaakte was een procedure: documenten invullen en de ondervraging over zijn achtergrond. Dan kwam de eerste opvang in een observatie centrum en luttele weken daarna de verhuis naar een opvangcentrum.  

Toen ik aangesteld werd als voogd was vluchteling X mijn allereerste pupil. Ik zal nooit de dag vergeten dat ik hem voor het eerst zag en met hem kennismaakte in het opvangcentrum. 

Een klein, bang, maar vooral heel ongelukkig vogeltje.  Dat was het beeld dat in mij op kwam.

Een klein, bang, maar vooral heel ongelukkig vogeltje.  Dat was het beeld dat in mij op kwam. Naar zijn voeten kijkend en met een heel erg stil stemmetje antwoordend op mijn voorzichtige vragen die door een tolk werden vertaald. Tranen in zijn ogen en een tristesse die ik nog maar zelden had gezien. Een emotionele rugzak met een gruwelijk vluchtverhaal met zich meezeulend.  Eén en al ellende.

Bijna een jaar geleden is het nu dat vluchteling X hier in België toekwam en hij heeft zich intussen herpakt. Het is een fijne en verstandige jongeman met goesting in het leven. X heeft een groot gevoel voor verantwoordelijkheid. Hij doet zijn best op school een praat al een behoorlijk mondje Nederlands. Het is een fijne vriend voor zijn kameraden. Het is een puber waarop elke moeder en vader terecht bijzonder fier zouden zijn. 

Wachten, wachten, wachten

Naast school lopen en vakantiewerk zijn er dat afgelopen jaar ook de minder leuke en minder makkelijke momenten geweest. 

De asielprocedure stelde de zenuwen steeds enorm op de proef.  De kennismaking met mij als zijn voogd en het “voetje voor voetje” opbouwen van een broze vertrouwensband.  De kennismaking met zijn - laat mij toe dit eens te zeggen - steengoede, humane advocaat.  Dan het wachten op het eerste verhoor bij de Dienst Vreemdelingenzaken, dat verhoor zelf, daarna wachten op de obligate vragenlijst van het Commissariaat Generaal voor Vreemdelingen en Statenlozen.  De vragenlijst inzenden en terug wachten, wachten, wachten…… tot het tweede verhoor, ditmaal op het Commissariaat Generaal zelf.  Spannend, moeilijk, gierende zenuwen en nadien opnieuw het lange wachten.

Een jaar van wachten, steeds wachten op de volgende stap in de procedure met een onmenselijke spanning over wat komen gaat. Zal hij in België mogen blijven en hier een leven opbouwen? Een leven waarin hij veel zin heeft, voor 200% wil in vliegen… of valt de beslissing dat hij terug moet naar oorlogsgebied, naar bombardementen en doden. Naar in het beste geval een leven zonder toekomst en in het slechtste geval de ongewisse dood?

Het verdict

Dan kwam de brief met de beslissing. Het verdict? Geen asiel. Wél subsidiaire bescherming en dat al zeker voor 1 jaar. OEF! Dat is tenminste een verblijfsstatuut. 

Ik voelde een ongelofelijke opluchting en vreugde. Ik ben, samen met mijn man, onmiddellijk naar het opvangcentrum gereden om X het goede nieuws te gaan vertellen. Nooit vergeet ik die immense blijdschap op dat jonge gezicht.  Het uitzingen van geluk, alles en iedereen in de armen vallen, omhelzingen, het aan iedereen vertellen… gewoon uitzinnig van vreugde. 

Go Boy! Ik laat hem graag genieten van de roes. Binnen een paar dagen bekijken we de praktische zaken bij deze beslissing, weer een volgende stap. Maar nu is er al de zalige “OEF!”. We kunnen vooruit. Zelf wil ik nu ook even achteruit leunen en genieten van het goede nieuws.  Op zulke momenten is het leven ook voor mij als voogd heel erg mooi. 

Mensen vragen mij soms waarom ik voogd geworden ben. Het antwoord is overduidelijk. Er zijn echter, jammer genoeg, nog te veel mensen die het niet kunnen lezen.