Goed nieuws en/of slecht nieuws?

Vannacht van het verre Porto Velho, tegen de Boliviaanse grens, naar São Paulo gevlogen. Het werd nog een drukke dag met overleg over een sojafilm en een namiddag in de katholieke universiteit van São Paulo.

Interessant, de drie jonge mensen van Perigo Filmagens (vertaald: gevaarlijke films) willen voor Globo-news een film maken over de opmars van soja in deelstaat Bahia naar China. In hun zoektocht naar materiaal, dat hen kan voeden, stootten ze op het eerste Wervelboek over het thema. Kruisende schepen in de nacht. Soja over de oceaan, van 2005. De titel en de inhoud blijven mensen aantrekken. Leuk om mee te maken. Dank, Gert Coppens. De titel was een vondst van jou. Hij blijft prikkelen.

Zotte wijsheid

’s Namiddags een rondetafelgesprek met de organisaties Livraria louca sabedoria en Preta pretinha. De eerste (Boekhandel zotte wijsheid) werkt vooral met arme mensen met psychische problemen. De tweede beweging (Zwarte en wit) breng vrouwen samen om poppen te maken. Poppen niet alleen van ‘zwarte/preta’ mensen, maar van alle verschillende mensentypes: blank, zwart, chinees, indisch, dakloos, obees, albino, etc. Echt een mooi project dat vooroordelen en racisme probeert te overstijgen.

Zowel tijdens het ochtendoverleg als ‘s namiddags klinkt de vraag: ‘Moeten we nu vooral positieve verhalen van verandering brengen of ook analyseren en onrecht aanklagen?’ Het gaat om een discussie die we herkennen in onze eigen organisaties. Als ik terugblik op deze reis, dan zit ik met dezelfde spanning: heb ik voldoende “positief” nieuws gebracht?”

‘Wat doe je, als er hemeltergend onrecht is? Zwijg je, als mensen langzaam worden vergiftigd door een landbouwmodel dat over heel Brazilië wordt uitgerold?’

Nee, maar wat doe je, als er hemeltergend onrecht is? Zwijg je, als mensen langzaam worden vergiftigd door een landbouwmodel dat over heel Brazilië wordt uitgerold? En dat gewoon misdadig is! Een landbouwmodel in functie van overzeese belangen: Europa, China en Japan. Heb je dan niet de plicht, als “spons”, als observator, weer te geven wat je ziet en voelt? De verdomde plicht om, als mens en planeet geteisterd worden, altijd opnieuw rechtvaardigheid in het centrum te zetten?

I

k blik terug op een tournee met rijke ervaringen en ontmoetingen. Neem nu de nationale ontmoeting van 2000 mensen rond de groeiende agro-ecologische beweging. Daar bericht je dan natuurlijk enthousiast over. Maar als blijkt dat het grootste reservaat van inheemse volkeren, de Xingu, langzaam maar zeker vergiftigd wordt, ga je dan niet met evenveel vuur aankaarten van wat je verneemt? Je stem verheffen.

De toon van een schrijver is meermaals meedogenloos hard en soms jubelend over het mooie dat hij ziet opbloeien. Geldt dat ook niet voor organisaties die voor een andere, meer rechtvaardige en ecologisch-verantwoorde landbouw opkomen?

Goed nieuws melden en slecht nieuws niet verzwijgen, zijn de twee longen van een levenskrachtige beweging.