Hoepel op met je noodhulp, vrede is wat we nodig hebben!

Het was een heuglijke dag vandaag voor Steve Mbikayi, de Congolese minister van Humanitaire Acties en Nationale Solidariteit. Zijn plan was om de bevolking van Oïcha in de driehoek van de dood een hart onder de riem te gaan steken maar in plaats van de verhoopte ‘dank u wel’ kreeg hij een heel andere boodschap te horen.

Zoals dat hoort bij politici in functie waren ook bij deze uitstap alle klassieke ingrediënten voorzien: een minister die een nationale humanitaire campagne opzet waarvan iedereen zich afvraagt of hij dat voor de bevolking doet of voor zijn imago. Een stevige mediaploeg die het hele gebeuren moet filmen en fotograferen, van de eerste voet op het tarmac van de luchthaven van Mavivi tot zijn laatste wuifhandje. Een lange stoet blinkende zwarte overheidswagens waar elke aardwurm moet voor wijken. Een grote roedel zwaarbewapende uniformdragers, want het gevaar is hier niet ingebeeld, maar echt. En een konvooi(tje) hulpgoederen om de bevolking mild te stemmen en de minister goed te onthalen.

Je zou van minder kwaad worden

Wanneer de minister aan het bureau van het Territoire de golfplaten wou overhandigen die hij voor de overlevenden van de terroristische aanvallen van de ADF-rebellen had meegebracht, kreeg hij te horen dat hij ze maar beter in de vrachtwagen laat steken en er weer mee verdwijnt. “We hebben maar één ding nodig, meneer de minister, en dat is vrede. Wij kunnen voor onszelf instaan als wij kunnen terugkeren naar onze velden zonder risico om vermoord te worden. Breng alsjeblief die boodschap over aan de regering en de president en doe er alles aan om die ook te bewerkstelligen.”

Nationaal parlementslid Paul Vahumawa, voorzitter van de caucus van de nationale verkozenen van deze regio, had nog hard aangedrongen opdat de mensen de gift zouden aanvaarden zonder de minister te beledigen. Maar ze hielden voet bij stuk. De  politicus stamelde nog verontschuldigend dat hij niet de minister van defensie is en dat hij weerklank zal geven aan hun wensen bij zijn collega’s, maar had geen andere keuze dan weer af te druipen met zijn golfplaten. De mensen wilden zelfs niet dat hij ze zou achterlaten. Hij bezorgt ze morgen aan de slachtoffers van de wolkbreuk in Kasindi.

De kwaadheid van de mensen zal niemand die de regio opvolgt verwonderen. Ik ben me er pijnlijk van bewust dat dit er niet veel zijn. Jarenlang heb ik geprobeerd om de wandaden in deze uithoek van Congo via Mo* onder de aandacht te brengen, in januari zelfs nog flink geholpen door Stijn Vercruysse en zijn ploeg van de VRT, maar de pandemie is er overheen gegaan en haast niemand weet nog wat er hier gebeurt. Ik ben er zelf ook zo moedeloos van geworden dat ik er een schrijversblok heb aan overgehouden, waar ik nu dan toch na twee maanden probeer tegen te vechten.

Wazige contouren

De belofte van de intussen niet meer zo nieuwe president om vrede te brengen is dode letter gebleven.

Maar ik kan geen goed nieuws melden. De belofte van de intussen niet meer zo nieuwe president om vrede te brengen is dode letter gebleven. De aanvalstactiek van het leger leidt niet tot een neutralisering van het ADF-terrorisme, maar tot een verspreiding ervan, tot in de Ituri-provincie in het Noorden. De vermeende rebellen zijn veel wendbaarder geworden, duiken voortdurend op andere plaatsen op, zijn nu dodelijker in hun aanslagen en ook gruwelijker: onthoofden is hun geliefkoosde techniek geworden. Ik heb geleerd om de gruwelfoto’s op Whatsapp te herkennen aan de wazige contouren nog voor ze volledig worden ingeladen zodat ik kan vermijden ernaar te kijken. Mijn hoofd is oververzadigd aan bloederige, verminkte lichamen. Ik kan ze niet meer aanzien.

De president is geworden wat zijn voorganger was: een wegkijkende afwezige, volledig ingenomen door de onophoudelijke politieke spelletjes waar de allianties van de twee frères-ennemis zich van ’s ochtends tot ’s avonds mee onledig houden. Er blijft geen grammetje hoop over van de vernieuwing die iedereen was voorgespiegeld.

Geweten

In de nacht van maandag op dinsdag hielden de slachters van Beni een geweldorgie van zonsondergang tot zonsopgang. In de dorpen Mapasana en Sayuni werden negen lichamen geborgen, in het nabije Mayitiki nog eens elf andere.

Het aantal doden in de terroristische aanslagen is veel hoger dan van ebola en coronavirus samen.

In de loop van dinsdag, meer naar het noorden, in Mamove, werden 17 burgers bij klaarlichte dag afgemaakt. Zoals zo vaak meldt de rapporteur van het middenveld van Beni ook nu weer dat leger en blauwhelmen passief zijn gebleven en niet hebben gereageerd op de noodkreten van de bevolking.

In de afgelopen tien dagen komt de dodentol zo op 54 burgers. Sinds de militaire operatie Sokola 1 tegen de ADF werd gelanceerd op 30 oktober 2019, zijn al 808 burgerslachtoffers opgetekend. Dat zijn er gemiddeld 80 per maand. De moordaanslagen zijn begonnen in oktober 2014 en duren nu dus al zes jaar. Er zijn in die eerste 5 jaar om en bij de 3000 slachtoffers gevallen, een maandgemiddelde van 50 doden. Het geweld is dus nog aanzienlijk toegenomen onder Tshisekedi. En het aantal doden in die terroristische aanslagen is veel hoger dan van ebola en coronavirus samen. Maar iedereen kijkt weg, de wereld laat begaan. De wereld wil het niet weten. De wereld heeft geen geweten.