Israëlisch leger neemt Noord-Gaza onder vuur

Israël hanteert een no-go-zone langs de grens die tot 300 meter in Palestijns grondgebied snijdt. Hierdoor is 17 procent van de totale oppervlakte van de Gazastrook onbereikbaar en wordt 35 procent van de totale landbouwgrond weggemaaid. Israëlische sluipschutters bewaken de grens vanuit de uitkijktorens en schieten regelmatig mensen neer in de bufferzone. Een recent VN rapport stelt uitdrukkelijk dat de gevaarszone niet stopt op 300 meter, maar dat het tot 1,5 à 2 km reikt, waardoor verschillende huishoudens lijden onder de imminente terreurdreiging.

Het zijn verhalen die amper nog de media halen, omdat de wereld denkt dat het normaal is? Israël verschuilt zich achter veiligheidsexcuses wanneer het mensen neerschiet in de bufferzone. De slachtoffers claimen echter onafhankelijk van mekaar dat ze vaak in deze regio komen en dat de soldaten hun dus kennen, maar dat ze plots, zonder waarschuwing zijn neergeschoten. Volgende getuigenissen leggen de schrijnende werkelijkheid bloot van mensen die pogen te overleven in de Gazastrook, maar gebukt gaan onder een meedogenloze militaire bezetting.

“ De enige kogel die afgevuurd werd, is degene dat door mijn been ging”

De 26-jarige Ahmed Mahmoud Jarboh is het eerste slachtoffer uit de reeks van 15. Op zaterdag 27 november werd hij zonder waarschuwing in de linkerknie geraakt terwijl hij aan het vissen was aan de kust van Beit Lahya, in de noordwestelijke hoek van de Gazastrook. Vissers in het noorden stuiten op een dubbele restrictie: ze zijn beperkt door de bufferzone en ze mogen niet verder dan 3 zeemijl uitvaren. Dit wil zeggen dat  sardinescholen, die het grootste aandeel uitmaakten in de Palestijnse visvangst, nu vrijwel geheel onbereikbaar zijn. Het kleine territorium dat overblijft is daarenboven overbevist, wat mensen zoals Ahmed ertoe drijft om hun geluk te beproeven nabij de bufferzone.

Sinds meer dan een jaar komt Ahmed dagelijks naar hier om te vissen met een klein werpnet. Hij en zijn twee collega’s bevonden zich op ongeveer 350 meter van de grens, wanneer het leger plots vuur opende.

“De soldaten in de uitkijktorens kennen me: ze weten dat ik slechts een visser ben! Er was absoluut geen reden voor hen om wantrouwend te zijn; dit is een normale, dagelijkse scène. En dan schieten ze nog zonder waarschuwing! De enige kogel die afgevuurd werd, is degene dat door mijn been ging”, declameert Ahmed in ongeloof.

Verdoofd door de pijn, staart hij voor zich uit en wanhopend vraagt hij zich af hoe het met de toekomst zit. Ahmed is de vader van twee jonge meisjes en zijn gezin is volledig afhankelijk van zijn inkomsten als visser.

“Twee kogels: één voor mij en één voor mijn paard”

Khalid Ashraf Abosita (22) is in een kritieke toestand nadat hij neergeschoten werd door Israëlische sluipschutters in de noordoostelijke hoek van de Gazastrook. Meer dan drie uur na de aanval beefde Khalid over zijn hele lichaam en verloor hij nog steeds veel bloed. De kogel penetreerde zijn linkerkuit en brak het bot alvorens zijn lichaam weer te verlaten.

Uitgerust met een paardenkar, poogt Khalid te overleven als puinverzamelaar. Hij trouwde acht maanden geleden en hoopt nu een gezin te starten. De levensomstandigheden in de grenszone zijn echter bikkelhard: een recente questionnaire van Save the Children toont aan dat 73% van de huishoudens nabij de bufferzone onder de armoedegrens leeft, aanzienlijk meer dan het Gazaanse gemiddelde van 40%.

Deze namiddag bevond Khalid zich op ongeveer 500m van de scheidingsmuur wanneer plots twee schoten afgevuurd werden. De eerste kogel raakte Khalid in het been, de tweede was voor zijn paard dat in de nek geraakt werd. Indien Khalid herstelt van zijn wonden, dan is er een reëele kans dat hij zijn schaarse bron van inkomsten kwijt is omdat zijn paard in een onstabiele toestand is achtergebleven in de bufferzone.

Het wat en waarom van de recyclagenijverheid

Honderden mannen en jongeren zoeken dagelijks het grensgebied op om stenen, metaal en stukken betton te verzamelen, onder het nauw toeziend oog van Israëlische sluipschutters. Daarmee verdienen ze gemiddeld 50 shekels (10€) per dag, helaas eindigen velen hun glamourloze carrière in een ziekenhuisbed.

De blokkade en de Israëlische belegering van Gaza hebben de lokale economie geruïneerd:  meer dan 40 procent van de Gazaanse bevolking is werkloos. Financiële malaise duwt mensen richting de recyclagenijverheid in de gevaarlijke bufferzone. Zelfs sinds de versoepeling van de blokkade, die Israël aankondigde in juni, blijft cement, een essentieel bouwmateriaal, op de lijst van verboden goederen staan. De stenen die men verzameld in de bufferzone worden vergruisd om er nadien cement van te maken. Het is een inefficiënte procedure, maar het blijft goedkoper dan de kleine hoeveelheden dure Egyptische cement die via de tunnels in Rafah gesmokkeld worden. De meeste puinverzamelaars bevinden zich in het noorden van Gaza; in Beit Hanoun en Beit Lahya, waar het leger geregeld incursies houdt. Diverse huizen liggen in puin en zijn daarom interessant voor de puinverzamelaars.

“We zijn met 17 thuis en ik zorg voor brood op de tafel”

De 15-jarige Mokles Jawad Al Masri werd plots neergeschoten op 28 november om 7u ’s ochtends terwijl hij puin aan het verzamelen was op ongeveer 500 meter van Erez Crossing.

“Omwille van de blokade, zijn er niet veel opties voor mijn familie om te overleven. We zijn met 17 thuis en ik zorg voor brood op de tafel door puin te verzamelen en het te verkopen. Het is gevaarlijk en ik verdien maar 50 shekel per dag, maar het is het enige dat ik kan doen om mijn familie te helpen. Ik heb één oudere broer, maar hij zit in zijn laatste jaar. Hij moet zich concentreren om goede punten te halen zodat hij een goede job kan vinden. Ik ga ook nog naar school, maar ik heb meer vrije tijd dan hem.”

Mokles gaat geregeld naar het gebied rond Erez crossing om zijn puin te verzamelen met een gehuurde ezelskar. Mokles’ vader zit naast het ziekenhuisbed en roept:

“Elke dag leven we in angst wanneer hij de deur uitgaat om te werken, maar het is alles wat we hebben… We zijn heel de tijd bang dat er iemand ons zal komen melden dat Mokles gearresteerd of beschoten is door de soldaten. Tot nu…”

Mokles’ vader werkte vroeger als constructiewerker in Israël, maar sinds 2003 staan de Israëlische autoriteiten hem niet langer toe om Israël te betreden en is hij werkloos net zoals 40 procent van de Gazanen. Volgens OCHA, is het aantal mensen dat in extreme armoede leeft gestegen van 100.000 tot 300.000 in de afgelopen twee jaren.

“We hebben 100 olijfbomen daar die verzorging vereisen. Dit is ons land.”

De 21-jarige Mohamad Khalil Zanin, was op zijn land aan het werken op zaterdag 8 november wanneer hij plots een schot hoorde en zag dat iemand weggedragen werd. Ongeveer een uur later, om 10u30, werd hijzelf geraakt in het been te. Ook nu hadden de Israëlische sluipschutters geen waarschuwing gegeven. Mohamed heeft een complexe splinterbreuk en onderging juist een operatie toen ik hem in het ziekenhuis bezocht. Er werden zes metalen pinnen geplaatst in zijn onderbeen. Zijn herstel zal zes maanden tot een jaar duren volgens de dokter.

De familie Khalil Zanin heeft land nabij de Muur waar ze appelsienen en olijven telen.

“Ik moet ongeveer 130 meter van de grens verwijderd zijn. Dat is dicht, maar dit is ons land. We hebben 100 olijfbomen daar die verzorging vereisen. Ik kom er vaak: deze week ben ik er elke dag geweest. De soldaten kennen me zeker en vast van hun camera’s. Ik weet niet waarom ze me dit nu hebben aangedaan.”

Mohamed is op 21 jaar de enige kostwinner voor zijn drie jonge broers en zijn ouders. Zijn vader is verlamd sinds hij een hartaanval, 13 jaar geleden.

“Ik weet niet wat er nu zal gebeuren. Het is de eerste keer dat ze op me schieten, maar wie weet wat er nog zal gebeuren? Ik wil niet dat mijn familie hun leven daar riskeert.”