In het nauw gedreven

Lago de Atitlan? Tikal dan misschien? Panachajel? Nee, en ook de afslag Antigua scheuren we keihard voorbij. We hebben geen tijd voor mooie dingen want we moeten door naar Guatemala Stad waar we een reportage gaan maken over feminicide. De radio draait voor de tugste keer de winterhit “Tengo Celos” en wij zingen vrolijk mee.

 


We komen uit San Marcos. Nee, niet die San Marcos aan het meer, maar San Marcos- stad, waar we hebben gelogeerd bij Sam Verhaert die er werkt voor CATAPA en strijdt tegen de mijnexploitatie door buitenlandse bedrijven in de regio.


 De dag ervoor was de rest met Sam de bergen in geweest om stiekem de mijn en de ellende die de firma Goldcorp in de omgeving veroorzaakt te filmen, terwijl ik het stadje verkende op zoek naar een cajero automatico die de oranje ING pas nou ‘s niet uitkotste. Ja, er werd gefilmd vanuit de bosjes, want een Noorse filmcrew die een paar maanden daarvoor de boel dacht te kunnen komen filmen en de gespannen situatie had onderschat, was door boze bewoners aangepakt en ontsnapte ternauwernood aan een lynching.


In San Marcos is de markt in volle gang, de winkels zijn open, in alle internetcafes zitten tieners te gamen achter plakkerige toetsenborden, de honden zijn op strooptocht en ik trek van bank naar bank waar ik telkens met een vriendelijke goedemorgen door een bewaker met een Kalashnikov wordt verwelkomd.


Met onze zakken vol quetzales komen we de volgende dag in Guate aan. Wij moeten naar de Zona 1. We naderden de stad via zo’n typisch Amerikaanse uitvalsweg vol fastfoodrestaurants, garages en moteles. Eenmaal binnen de stadsgrenzen kijk ik reikhalzend uit naar onze eindbestemming. Zona 1, Avenida 9, 8e straat. Of is het Avenida 8, 9e straat?


Een hoofdstad! Fijn! Maar de straten waar we doorheen rijden, lijken net een burgeroorlog achter de rug te hebben (check!) en als een groot bord laat weten dat we al in de ZONA 1 zijn, laat ik alle hoop varen. We zijn er, dit is het, oké dan. Maar ons hotel heet Quality en dat heeft het ook. Warm water! Ontbijt inclusief! De hele dag koffie, thee en water! Alle remmen gaan los en we storten ons op de koffietafel.


De straat van het hotel was al wat leeg maar als de avond valt, verdwijnt langzaam elk teken van leven uit de buurt. Zelfs de honden houden het hier voor gezien. Om een uur of 10 besluiten Adrien en ik toch ons leven te wagen voor een fles bier. Dat klinkt wat overdreven maar als je iedereen mag geloven, moet je echt niet meer over straat.


Ons doel is een Chinees restaurant, twee cuadras verderop. We lopen onwennig door de schaarsverlichte straten waar gelukkig nog midden op een brede doorlopende weg een potje gevoetbald wordt. Maar verder is er niemand. Met de literfles onder de arm, verlaten we de Chinees en na een paar straten zien we in het schijnsel van het verlichte Quality bord de recepcioniste al staan. Voor de grap had ik haar gevraagd of ze in de deuropening op ons wilde wachten. Maar daar maak je hier blijkbaar geen grapjes over. Snel naar binnen, deuren op slot.


Na een nachtje Guate begint de claustrofobie bij mij ongemakkelijke vormen aan te nemen. Dus besluit ik op de stoep voor het hotel alvast op de rest te gaan zitten wachten. Ik neem voor de gezelligheid mijn mobiel mee, en sms wat rond.


Plotseling doet een voorbijganger een graai naar mijn telefoon. Ik probeer ‘m terug te rukken, als ik vanuit mijn ooghoek zie ik dat de recepcioniste met een verschrikt gezicht de deur van het hotel op slot draait. Ik sta er blijkbaar alleen voor, en  laat de telefoon los. En daar gaat ie, op weg naar een nieuwe eigenaar en een verse simkaart. TIGO, de BEN van Midden-Amerika (conTIGO!) zal voortaan mijn telefoon van bereik voorzien.
 
Als we even later met z’n allen op weg gaan naar de stichting Sobrevivientes, ben ik toch blij dat we eindelijk de deur uit zijn. We gaan naar een bijeenkomst van VN-vertegenwoordigers, slachtoffers en medewerkers van de stichting (de advocaat, psychologe, en directrice) die in het kader van de VN-campagne “Stop Geweld tegen Vrouwen” bijeen zijn gekomen. In de gangen van het kantoor staan roze kruizen opgesteld met brandende kaarsjes ervoor, aangekleed met een kledingstuk en voorzien van een vrolijke foto waarop de vermoorde vrouwen, tieners en meisjes poseren in hun mooiste galajurk, nieuwste spijkerbroek met glitters, of gezellig met pappa en mamma tijdens een dagje uit.


Omringd door deze stille getuigen zitten we met zo’n 50 mensen in de patio en luisteren naar de getuigenissen van de moeders en zussen van de slachtoffers en de medewerkers van de stichting die elk vanuit hun eigen expertise de kwestie van de gendermoorden belichten. Het corrupte Guatemalteekse rechtsapparaat, de jarenlange emotionele en economische lijdensweg die men doormaakt als wordt besloten met hulp van Sobrevivientes de dader voor het gerecht te slepen.


Het is alweer donker als ik met het camerastatief als een vuurwapen in mijn armen, samen met de anderen op zoek ga naar een taxi. Onze chauffeur blijkt geen idee te hebben waar hij is, maar kan ons met hulp van de centrale na een half uur doelloos rondjes rijden toch voor de Quality afzetten.


s’ Avonds gaan we op zoek naar Cien Puertas wat volgens Pablo echt een heel leuk cafe is. En dat is het ook, ware het niet dat we eerst door een zwaarbewaakt hoog ijzeren hek moeten om bij de ingang te komen. Het cafe ligt in een gallerij vol met gezellige terrasjes die aan beide kanten afgesloten is door een hoog hek. De uitgaanskooi. Ik stel me voor dat als iedereen eenmaal goed beschonken is, klaar om met elkaar op de vuist gaan, de bewakers de beide hekken sluiten, hun weddenschappen sluiten en er ‘s lekker voor gaan zitten.


Wij wachten dat moment niet af maar sluipen naar buiten op zoek naar hippe tent Hotel Central. Het is ineens heel gezellig op straat, de witgehelmde politie post op elke straathoek, er lopen zelfs groepjes meisjes over de donkere stoepen, en in de verte klinkt de muziek van de concerten georganiseerd op het centrale plein ter ere van de week anti-geweld tegen vrouwen.  Met een zucht van opluchting wegens herwonnen bewegingsvrijheid en gesteund door zoveel gezelligheid om me heen storte ik me in het feestgewoel. Guate rocks.


Ellen Holwerda


www.laruta.nu

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.