De Ronde van Colombia

ook de sport in de Derde Wereld lijdt onder de mondialisering.

Vergane glorie.


 


 


 


Wielertoerisme is ontzettend populair in Colombia. Het profwielrennen daarentegen heeft veel van zijn glorie verloren. Tijden veranderen.


Eergisteren is de Ronde van Colombia van start gegaan. Een ronde die ooit op veel meer aanzien kon rekenen dan de dag van vandaag.


50 jaar geleden was Colombia in de ban van Ramón Hoyos. Hij won de derde editie van de Ronde van Colombia en 12 van de 18 ritten.


40 jaar geleden was Colombia in de rouw. In de laatste etappe van de Ronde, tussen La Dorada en Bogotá, nam Javier ‘Ñato’ Suárez de leidersplaats over van Martín Emilio ‘Cochise’ Rodríguez, die in de afdaling van La Tribuna zwaar ten val kwam en overleed.


35 jaar geleden was iedereen in de ban van Rafael Antonio Niño, die als nieuwkomer meteen de Ronde won. 20 jaar geleden ging Colombia uit de bol toen Luis Alberto Herrera, de tuinder uit Fusagasugá, eerst de Ronde van Colombia won en daarna zijn feest verder zette in de Ronde van Frankrijk. Hij won er twee etappes en de bergprijs.


In 1995 werd het wereldkampioenschap op de weg in Duitama gehouden. De Spanjaard Olano won. De Colombianen lieten het afweten.


 


Vandaag betekent de ronde van Colombia niet zo veel meer. Internationaal gezien is het een wedstrijd van vijfde categorie. El Salvador en Uruguay gaan Colombia zelfs voor in dit sportief klassement.


Oudere Colombianen vertellen mij dat de jonge Garcia Marquez in 1955 special naar Medellín reisde om een reportage te maken over Hoyos. De kunstenaar Fernando Botero maakte zelfs een portret van hem. Voor die ouderlingen zijn ‘de leeuw van Tolima’, de condor van Cundinamarca’, el Zipa’  even betekenend als de ‘keizer van Herentals’. Waarom is de ronde van Colombia dan nu zo gedegenereerd?


 


 


Je kan moeilijk stellen dat de populariteit van het wielrennen onder nul is gezakt als je al die zondagstoeristen ziet. Hun fietsen zijn beter uitgerust dan de mijne en hun wielerplunje is meer dan mijn geleende trainingsbroek.


Je mag ook niet zeggen dat sinds Parra en Herrera hun fiets aan de haak hebben gehangen er helemaal niveau meer was. Santiago Botero, Víctor Hugo Peña, Hernán Buenahora, Iván Parra y Félix Cárdenas hebben belangrijke zeges gehaald, maar het waren ééndagsvliegen die zelden de voorpagina van de nationale pers haalden.


 


Verschillende redenen verklaren het failliet van de Ronde. Vanaf 1989 werd er veel minder in de Ronde geïnvesteerd. Bedrijven, zoals Varta, Colpatria, Postobon en de eigenste Federatie van Koffieproducenten, verminderden drastisch hun sponsorbijdragen omwille van de economische crisis.


De staat die in de naoorlogse periode in de sport  een middel zag om meer eenheid in het land te brengen, verkoos het nationale sponsorgeld in de ‘oorlog’ tegen de guerrilla  te steken.


Het was toen ook dat buitenlandse ploegen meer interesse vertoonden voor de Colombiaanse renners. Die twijfelden geen twee keer. Het gaf hen de mogelijkheid naar het buitenland te trekken en viermaal meer te verdienen dan in hun eigen land. Het tijdperk van de ploeg “Café de Colombia” was uit.  Het grote geld heeft de Ronde kapot gemaakt. Renners in buitenlandse ploegen kregen het verbod om in Colombia te rijden. Santiago Botero heeft nooit een Colombiaanse ronde gereden. Hij kwam hier zelfs niet trainen. Fausto Coppi was hier in de jaren ‘50, maar na hem en door de economische crisis zakte het aantal buitenlandse deelnemers aan de Ronde. De reputatie van onveilige staat heeft renners zoals Felice Gimondi, Bernard Hinault, Laurent Fignon y Greg Lemond in de jaren zeventig wellicht weerhouden de Ronde meermalen te rijden. Het organiseren van het wereldkampioenschap in 1995 heeft er enkel voor gezorgd dat Duitama nu nog een “autopiste” heeft, die toen als aankomstboulevard dienst deed.


Vandaag zijn beroepsrenners uit het buitenland niet meer geïnteresseerd om drie weken naar Colombia te komen om een wedstrijd van vijfde categorie te rijden. Hoeveel punten levert dat op? De protour in Europa wordt op het zelfde moment gereden!


 


In Colombia heeft de wielersport deels zijn sociale functie verloren. De poging van de naoorlogse regeringen (jaren ‘50 en ’60) om de burgeroorlog te remmen via de sport en meer eenheid te brengen door de Colombianen een nationale trots te geven werd door de mondialisering gefnuikt. De Colombianen hebben er wel een mooie zondagsbesteding aan overgehouden die ik –af en toe- graag deel.


 


 


Marc Leyman., herwerkt 12mei ’08


Met dank aan het ‘Semana’ archief.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.