Ode aan de MO*wereldblogger

Het is hoog tijd. Tijd om voor de laatste keer gevoelens en feiten via deze blog te delen. Want stiekem speel ik al een tijdje vals. Ik ben terug thuis. Het aanpassingsproces verloopt, zoals hier wel vaker beschreven, met blijheid en frustratie. Gelukkig hielpen verscheidene activiteiten om langzaam op Belgische bodem te landen.

Er volgde een boeiende evaluatie van het voorbije jaar, deelname aan de eerste Transdisciplinary Agroecology Meeting in Leuven en een stevig stukje klimaatmarcheren voor Climate Justice. Maar nu is het zover. Samen met het afsluiten van 2015, komt ook aan het bloggen een einde.

En terecht ook! Want met de snelheid van het korten van de dagen, neemt ook de afstand met Guatemala toe. Ik mocht al twee nieuwe artikels over Guatemala lezen dankzij andere MO*wereldbloggers, een bende waar ik altijd naar opgekeken heb en waar ik ook even deel van uitmaakte. Met nog meer vreugde lees ik nu hoe zij hun ervaring in dit intrigerende land beschrijven. Ik kan me het levendig voorstellen, en sta verbaasd over hoe ze de werkelijkheid in woorden kunnen vatten.

Je wil geen familie of vrienden ongerust maken, of incorrecte beelden naar Vlaanderen sturen.

In mijn jaar als vrijwilliger bij Broederlijk Delen, verschenen er veel minder artikels dan ik gehoopt had. Maar dat past mooi in de lijn met andere hoge verwachtingen die in de praktijk net iets moeilijker verliepen dan gedacht.

Gelukkig kon ik steeds op goede omkadering rekenen door mijn collega’s van Broederlijk Delen en FECCEG. Pas op! Hier spreekt geen verbitterd persoon. Eerder iemand met een nog grotere waardering voor metgezellen, collega’s, medebloggers, …

Bloggen is een mooi proces op zich. Je zet je achter je computer en probeert aan een groter publiek een beeld mee te geven over de situatie ter plaatse. Een stukje tekst met correcte informatie, gekruid met gevoelens en afgewerkt met iets van jezelf. Je zit er middenin en toch heb je het gevoel onvoldoende zicht op de situatie te hebben. Dat heeft me vaak tegengehouden om te schrijven. Want je wil geen familie en vrienden ongerust maken, of incorrecte beelden naar Vlaanderen sturen.

Bescheidenheid is een goede eigenschap, maar toch wil ik graag benadrukken dat een blog de vrijheid geeft om een persoonlijk getoetst beeld mee te geven. Dat maakt het nu nét anders dan (onderzoeks)journalistiek. Daarom wens ik de MO*wereldbloggers voor dit nieuwe jaar een gezonde portie schrijfdurf, -tijd en -plezier.

Zodat de bloggers van nu, net zoals ik met blozende wangen en een kloppend hart, hun woorden mogen publiceren. Met als gevolg, een warm gevoel van bewondering gedeeld door de vele lezers.

Want hoewel je denkt niet alles te begrijpen, je bent aanwezig. En dat op zich geeft al stof tot schrijven. Nu ik hier terug de media volg, besef ik dat meer dan ooit. Wat als de MO*wereldbloggers er niet waren? Wie zou ons dan wakker schudden over hoe anders de realiteit er kan uitzien?

Heb jij ook interesse om MO*wereldblogger te worden, neem dan contact met ons op!