Met een Sprinter geraak je alle controles voorbij

Bogota - ticketje gekocht voor 19000 pesos enkele rit om 11u in terminal 2 met Autollanos, in een voor die bestemming blijkbaar zeer populaire Mercedes Sprinter (waarvan de naam in de terugrit nog zal opduiken). Vertrek rond 11u30 toen ze min of meer genoeg volk hadden om te vertrekken (12 mensen terwijl er plaats is voor 15 personen). Bij het buitenrijden van de terminal wordt er een sticker gekleefd op de deur zodat er geen passagiers meer kunnen opstappen. Maar aan de afspraak te horen van de bijrijder met de controleur “ja hé, er zitten 15 mensen op de bus” met een knipoog, weet je meteen al dat die sticker nog zal losgemaakt worden en er nog minstens 3 personen zullen opstappen. Zo gezegd zo gedaan, bij het buitenrijden van de terminal wordt er door de bijrijders volop reclame gemaakt voor “Villavo” zoals Villavicencio wordt afgekort en even later zitten er 3 personen erbij. De stickers wordt er weer proper opgekleefd.
Onderweg in Colombia is een politiecontrole of een barricade van het leger niet ongewoon. Dat is vooral voor de voertuigen en chauffeurs (en of ze in orde zijn met de autopapieren) te controleren en in 2de instantie om personen met wapens tegen te onthouden. Zo moet je bij een controle al eens uitstappen en je je laten fouilleren. De eerste keer doet dat raar aan, maar als je de 50ste keer gecontroleerd wordt (neen, niet allemaal op ditzelfde traject) begin je zo’n procedures gewoon te worden, of toch een beetje.
Maar laten we teruggaan naar de chauffeur en zijn bijrijder. Bij zo’n politiestop wordt er ook gecontroleerd of de snelheidsaanduiding binnenin de bus goed werkt (verplicht in Colombia). Maar zo’n chauffeur weet dat hij die voor de controle gewoon even aanzet en na de controle weer uitzet. Anders krijgt hij een vervelende biep als hij de maximumsnelheid van 80km/uur overschrijdt en kunnen ook de passagiers zich zorgen maken over de snelheid… De bijrijder zorgt voor een praatje met de politieinspecteur zodat de chauffeur tijd heeft om het bakje aan te zetten als hij niet meteen een knopje heeft in de buurt van z’n stuur. Zo verliep het dus ook in die rit. Vooral de non-verbale communicatie tussen chauffeur en bijrijder was opmerkelijk. Ze begrepen elkaar erg goed.
Op de terugrit werd het helemaal te gek. Bij het buitenrijden stapten de gebruikelijke extra 3 personen, 4 kinderen, 2 zakken aardappelen en 4 kippen op en 500 m verder werden we tegengehouden door een controleur langs kant van de weg. Opeens zie ik de chauffeur en de bijrijder zorgelijk kijken en druk met elkaar pratend hoe ze zich er deze keer zouden kunnen uitpraten. De chauffeur gaat met de controleur spreken dat hij geen extra mensen had meegenomen, maar de controleur repliceerde meteen dat hij het in de verte had gezien. Daarna volgde wat getelefoneer van de chauffeur met iemand uit de terminal om de controleur te imponeren en na een felle discussie, geeft de controleur toe.
De net opgestapte mensen moeten weer uitstappen, maar 250m kunnen ze weer opstappen, omdat dat buiten de zone van de controleur lag. Hilariteit alom, ook bij de andere passagiers, maar dan in de positieve context en vooral omdat we op die manier ook snel wegkwamen.
Onderweg, tussen Villavicencio en Bogota wordt er nog eens gestopt en zie ik de chauffeur een wegcontroleur wat klein geld toestoppen. Hij legt me uit (want ondertussen zit ik vooraan naast hem) dat hij niet meteen in orde was met zijn papieren en hij op die manier een boete van 100 euro kon vermijden.
Verder wordt er nog een ware busjesrace gehouden tussen de sprinters van de verschillende maatschappijen. De onze was uit de terminal (tijdens dat bepaalde vertrekuur) als een van de laatste weg, maar had er onderweg toch een 10-tal voorbijgestoken, “zo hadden we de verloren tijd teruggewonnen” liet de chauffeur weten.
Even later kwam de Sprinter stinkend en verhit terug aan bij Terminal B in Bogota.