De wereld van film- en tv-fictie is een slagveld, stelt MO*columnist Michael De Cock. Wie mag spreken op de podia? En wie wordt hoe vertegenwoordigd? Geen onschuldige vragen, zo illustreren recente debatten. ‘Laat deze editie van de Ensors het einde van het testosterontijdperk inleiden.’

Nederlanders die hun geluk in het buitenland beproeven, dragen we dankzij het populaire televisieprogramma ‘‘Ik vertrek’’ op handen. Andersom noemen we mensen die de omgekeerde beweging maken ‘illegale gelukzoekers’. Vanwaar die dubbele moraal?, vraagt MO*columniste Faïrouz ben Salah zich af.

Vanwaar de obsessie om zo ver mogelijk van huis een buitenlandse stage of vrijwilligerswerk te doen? MO*columniste Latifah Abdou stelt het nut daarvan in vraag. 'Als interculturele competenties verwerven het doel is, waarom worden die competenties bij studenten met een migratieachtergrond dan niet erkend?'

Taal evolueert en dat is een doodnormale zaak, stelt MO*columnist Walter Zinzen. Maar er valt hem ook iets op: ‘Terwijl het taboe over schuttingswoorden is verdwenen, vindt een taalevolutie plaats naar meer zachtheid en respect. De tegenstelling kan niet groter zijn.’

Geert Van Istendael wil zich niet uitputten in lofbetuigingen aan de zopas overleden schrijver Jeroen Brouwers. ‘Anderen zullen dat de komende dagen doen.’ Niet dat hij ze niet verdient:  ‘Deze ongëevenaarde tovenaar van onze taal heeft recht op tenminste één standbeeld en op ettelijke straatnamen’.

De gedachten van Geert Van Istendael zijn wat verward als ze zijn identiteit(en) proberen te vatten. Maar zijn vaderland, ‘mijn enige, ware vaderland’, is de Nederlandse taal. En die verdedigt hij met hand en tand tegen alle belagers. Vooral tegen belagers van binnen de grenzen.

Er zit meer vrijheid en vooruitgang in het streven naar een 'genoeg voor iedereen' dan in het blind vasthangen aan een ‘steeds meer’, schrijft MO*columnist Jan Mertens. ‘In de trein zie je ook altijd van die mensen die vinden dat ook hun boekentas en voeten een zitplaats nodig hebben.’

‘Van waar ben je?’ Het is een vraag die MO*columnist Sahadi Daria elke dag te horen krijgt. Het antwoord is complexer dan hij kwijt kan in een doorsnee gesprek. ‘Ik ben afkomstig van Afghanistan, ja. En ik ben ook niet helemaal Belg. Ik ben van veel plaatsen.’

Een Chinees bedrijf met de bedrieglijke naam “Kleine Rijstkorrel”, Xiaomi, is uitgegroeid tot een grote speler in de gsm-wereld. Ccolumniste Ching Lin Pang laat ons kennismaken met een nieuwkomer in de strijd der technologische titanen. ‘Kwaliteit en design aan bodemprijzen, dat is de filosofie. ‘

'Ik moet erop anticiperen dat mijn gedrag vatbaar is voor een verkeerde interpretatie', bedenkt MO*columniste Naima Charkaoui zich. 'Want een uitschuiver straalt af op alle mensen met een migratieachtergrond.' Of hoe elke dag een kwestie is van voorkomen dat je mogelijke vooroordelen bevestigt.

Kersvers MO*columnist Begijn Le Bleu maakt zich zorgen over de Belgische holle wegen. Niet alleen omwille van hun cultuurhistorische of esthetische karakter, maar vooral om hun waarde als biodiverse habitat. Kan België zich de verharding van deze wegen wel permitteren?

​Terwijl Lisette Ma Neza de coronalockdowns overleeft door op de bank afleveringen van "The Crown" te bingewatchen en ondertussen haar huidhonger wat zit weg te 'quarantinderen', staan de zorgmedewerkers aan het front van de crisis te zwoegen en te ploeteren tussen leven en dood.