Haar lichaam zit op dezelfde manier in elkaar als dat van anderen, schrijft StampMedia-reporter en MO*columniste Patricia da Costa. ‘En toch groeide ik op met het idee dat dat niet zo was.’

MO*columniste Bieke Purnelle maakt zich zorgen om onze democratie en de stemmen voor psychopaten, halvegaren en andere bedenkelijke sujetten. ‘Waarom zou je moeite doen als je gewoon kan roepen dat het de schuld is van migranten? Het maakt niet uit of het waar is, zolang de mensen het maar geloven.’

Een nieuw manifest en bijbehorende campagne, 'Meer dan genoeg/More than enough', pleit voor een wereld met genoeg voor iedereen. Het doet MO*columniste Tine Hens nadenken over de schoonheid van genoeg en de pletwals van steeds meer.

Feitenvrije politiek, noemt MO*columnist Thomas Goorden het bejubelde meest recente stikstofakkoord. Alleen is het niet eens wetenschappelijk of juridisch getoetst of gestemd in het parlement. ‘Echte wetenschap is geen hoopje bij elkaar gefantaseerde cijfertjes die het gewenste eindresultaat geven.’

'Verhalen en beleid worden geschreven over mensen die op mij lijken. Toch zijn mijn verhaal en inzichten nauwelijks op de agenda te vinden.' Leen Al Massalma past in vele vakjes tegelijk, maar breekt daar liever uit. 'De erkenning van onze verschillen is juist een kracht.'

'Mijn lief is Libanees. Het was een pakketdeal: inclusief warme familie, bergen heerlijk eten en een barslecht paspoort.' Het soort paspoort waarmee je in Europa stoot op gesloten deuren, vooroordelen en administratieve rompslomp, ondervindt Fien Portier. 'Wij willen gewoon samen zijn.' 

Volgens MO*columnist van de maand Sacha Dierckx heerst er verwarring over macht en verzet. Hij gaat de mythe van een almachtige, hoogopgeleide, woke bakfietselite te lijf. ‘Het is wrang dat mensen die zich in de steek gelaten voelen vanwege sociaaleconomische redenen op extreemrechts stemmen.’

Blijven we de urgentie van de klimaatcrisis minimaliseren? Of erop antwoorden met een cynisch ‘niet wij, niet hier, niet nu’? Die reacties geven in elk geval geen vertrouwen dat politici zullen doen wat nodig is, schrijft MO*columnist Jan Mertens. 'Een mens zou van minder hysterisch worden.'

Een klein weitje in de Denderstreek kan leiden tot grote observaties over hoe we de openbare ruimte delen - of niet. Of zoals Nona De Dier bij zichzelf vaststelt: 'Dat is waar ik zo naar verlang, in die eenzame Vlaamse buitensteden: een plek waar we elkaar als onbekenden mogen vinden.'

‘Ik richt graag een brief aan jou, lieve bewoner van ons opvangcentrum. Want ik schaam me. Ik zie en ik voel in elke vezel van mijn lijf dat we elke dag falen. Wij als medewerkers, beleidsmakers maar vooral als medemens. En dat spijt me.’

Jan Jambon (N-VA) viel in het Vlaams Parlement uit naar Sihame El Kaouakibi (onafhankelijk), waarop applaus volgde. Een schande en een dieptepunt in onze politieke cultuur, schrijft MO*columnist Walter Zinzen. ‘Karaktermoorden, is dat wat we willen?’

Het verplichte lespakket van een paar uurtjes seksuele opvoeding in het Franstalige onderwijs stuitte al snel op hevig verzet. Woedende ouders kwamen op straat, er werd brandgesticht in verschillende scholen. ‘Seksuele educatie ligt overal onder vuur’, stelt MO*columniste Bieke Purnelle vast.