Sipan Hota is fotograaf. En vluchteling, die terechtkwam in Oostende. Zijn foto’s nemen je mee naar het binnenste van zijn ziel: donker en melancholisch, maar altijd op zoek naar schoonheid. Ze vormen zijn levensverhaal, dat begon in Amuda, Syrië.

Dertien jaar geleden was Musa Huzzeinzadah (22) niet welkom in België. Nu werkt hij als apotheekassistent, doet hij vrijwilligerswerk en is hij verzot op zijn bijna eenjarige dochter. Als hij vertelt over die eerste maanden in ons Belgenlandje lijkt het wel een scène uit een film.

Lies Gallez, leerkracht in een onthaalklas voor anderstalige nieuwkomers, heeft er net de eerste week schoolweek op zitten - mét mondmasker. ‘Door het mondmasker in de klas gaat er iets belangrijk verloren. Want taal is een menselijk gegeven en de sleutel tot verbinding.’

Een inclusieve samenleving is een proces van lange adem, met vallen en opstaan, met successen en tegenslagen, maar ze is vooral maakbaar, benadrukt Sara Weemaes, experte jeugdwelzijn, diversiteit en armoede.

De Somalische vluchteling Nur keert terug naar zijn thuisland. Hij wil niet echt vertrekken, maar de omstandigheden dwingen hem ertoe. Want het lukt hem niet om de juiste verblijfsdocumenten te krijgen. De besluiteloosheid en onzekerheid maken hem gek. Dit is zijn verhaal. 

Rino werkt in de kringloopwinkel, waar hij dagelijks ziet hoe inlanders en nieuwkomers samenwerken. En ook daar is corona een zeer aanwezig gespreksonderwerp op de werkvloer.

Veel gekker moet het niet worden: de verontwaardiging bij de kijkers van Familie was groot toen in de populaire soap een (fictief) kind stierf in een auto-ongeval. Maar wanneer we beelden zien van kinderen en baby’s die in onmenselijke omstandigheden in opvangkampen wonen, of die omkomen van honger, dorst en ontbering, beelden van échte k ...

Dinesh besloot twee jaar geleden zijn perfecte leven achter te laten en begon opnieuw in België. ‘Bedankt, België voor mijn nieuwe thuis. Bedankt dat je zo open, aardig en liefhebbend voor me bent. Je zal altijd mijn thuis zijn.’ 

‘Aankomen in een nieuw land, met een nieuwe taal is alsof je analfabeet geworden bent. Je voelt je als een grote baby.’ Zo omschrijft Marcela uit Colombia haar leerproces als anderstalige nieuwkomer in België. Momenteel gaat het nog gepaard met pijnlijke en ongemakkelijke momenten, maar ooit zal ze eraan terugdenken en ermee kunnen lachen.

Tien leerlingen zitten er de OKAN-klas van Lies Gallez. Behalve het leren van een nieuwe taal, leren ze letterlijk en figuurlijk hun weg vinden in een nieuw land. Wat helpt hen daarbij, of wat zit hen in de weg? Voelen zij zich er al thuis? Hoe kijken zij naar het land waarin ze nu wonen? En wat houdt hen bezig?

Er zijn soms van die momenten dat je het ook als voogd niet meer ziet zitten, dat je jezelf in alle eerlijkheid afvraagt waarvoor je het allemaal doet. Dat je oprecht zin hebt om er vierkantig de brui aan te geven. Om te stoppen om voor al die jongeren te zorgen en vanaf nu alleen maar jezelf te denken.

In talloze debatten, dus ook in die over de dekolonisatie van de samenleving, hanteren we vaak het postmodernistische dialectische denkkader, terwijl het dekolonisatiedebat misschien meer gebaat is bij een ander perspectief. Emmanuel Iyamu benadert de discussie nu vanuit de Afrikaanse filosofie.