Iedereen die ooit een gesubsidieerde vzw heeft geleid, krabt zich in de haren bij het verhaal over de vzw Let’s Go Urban, schrijft Bieke Purnelle. 'Hoezo werd Let’s Go Urban niet doorgelicht zoals het hoort? Hoezo kon het zes jaar duren voor iemand dit ernstig nam?'

Soms hakt het er wel een beetje in. Beelden van een bloedrode hemel. Een wereld in brand, en zoveel verlies. MO*columnist Jan Mertens vraagt zich af hoe hij zou reageren als hij kinderen had die hem de pertinente vraag stelden waarom zijn generatie niet meer deed om al dit klimaatonheil te voorkomen.

Bieke Purnelle maakt zich zorgen over het nieuwe schooljaar. ‘Gek toch, hoe we ons terecht druk maken over de gevaren van een virus op school voor onze kinderen, maar nauwelijks over de gevaren van hun weg naar en van diezelfde school.’

De scène doet erg denken aan de pakkende oorlogsfilm La vita è bella: een vader in het door oorlog verscheurde Syrië vond een vrij aparte manier om zijn dochter tegen trauma’s te beschermen. Ze lachen er gewoon mee. Maar geweld breekt alles dat zich overeind probeert te houden. Bommen krijg je nooit meer uit je lijf, schrijft columni ...

In het kinderspel conflicteren de belangen van het kind met die van het verkeer en die van de buren die rust willen. Ze lijken steeds vaker onverenigbaar. Kinderspel moet dus gereglementeerd worden, en soms zelfs afgedwongen voor een rechter.

Ter voorbereiding van de eindejaarsconferentie van jeugddienst Globelink denkt Bie Vancraeynest na over wat ze wil meegeven aan een nieuwe generatie die geen idee heeft van wat een World Social Forum ooit is geweest.

Nu het Kinderrechtencommissariaat zijn twintigste verjaardag viert, is het tijd voor een nieuw, onwrikbaar recht: het recht op natuur en op groen.

Een derde van de vluchtelingen die de afgelopen drie jaar Europa binnen is gekomen, zijn kinderen. Maar ondanks de toename van het aantal kinderen op de vlucht is er bij onze politici tot op dit moment geen bewustzijn om hiervoor een gepast beleid op poten te zetten.

‘De “morgen” waar mijn vader zich zorgen over maakt is de toekomst van mijn dochter.’ MO*columnist Bleri Lleshi getuigt hoe hoop ons vooruit stuwt, ook als we worden bevangen door bezorgdheid. 

‘Natuurlijk verdient Eugène Djangmah het om hier te blijven, maar wat ik wil benadrukken is: ook zoveel andere kinderen en jongeren.’ MO*columniste Ikrame Kastit eist de echte toepassing van mensenrechten, tegen de huidige autoritair-nationalistische stroom in. 

21 jaar geleden werd een van de grootste betogingen uit de Belgische naoorlogse geschiedenis gehouden. Een witte mars tegen kindermisbruik. Iedereen was – terecht – woedend en verontwaardigd. MO*columniste Bieke Purnelle vraagt zich af waarom het blijkbaar zo weinig mensen deert dat zoveel jonge asielzoekers verdwijn ...

Kinderen zijn de toekomst en daarom willen we hen voortdurend tegen de ellende van de ware wereld beschermen. Sachli Gholamalizad pleit voor de omgekeerde benadering: bescherm kinderen minder, maar luister meer naar hen. Zij zijn tenslotte de toekomst.