Elias Abdullah was een maand vrijwilliger in een ziekenhuis op het Griekse eiland Samos. Daar zag hij wat de schrijnende gevolgen zijn van het Europese migratiebeleid en het gebrek aan solidariteit tussen de lidstaten.

Het had een gezellig avondje uit moeten worden met een elektrofeestje in een leuke nieuwe openluchtbar in Ouagadougou. Maar daar stak een flinke splinter van een kippenbotje in de keel van wereldblogster Mien De Graeve een ferme stok voor. Ze ondervond aan den lijve het verschil tussen de gezondheidszorg in Europa en die in Afrika.

In september trok Eugenie D’Hooghe naar het meest noordelijke district van Libanon. Ze bezocht Akkar, een vergeten provincie in Libanon. Haar indruk: een historisch verwaarloosde regio, met uiterst moeilijke omstandigheden voor de inwoners. Geen water, geen werk, te dure elektriciteit, politieke en sociale spanningen. 

Afgelopen vrijdag trokken in Bogotá, de Colombiaanse hoofdstad, zo’n 15.000 manifestanten de straat op om gerechtigheid te vragen voor de bijna driehonderd sociale leiders die vermoord werden sinds het vredesakkoord in 2016.

Oscar Marleyn woont en werkt al meer dan 20 jaar in zuidelijk Afrika. In deze eerste wereldblog verdiept hij zich in de Zuid-Afrikaanse mijnbouw met zijn shantytowns. Een verhaal over de torenhoge ongelijkheid in Zuid-Afrika.

Volgens Trump is de instroom van criminelen langs de zuidelijke grens een noodsituatie, die enkel met een muur en repressief beleid verholpen kan worden. Een blik op de gesloten centra aan de grens, waar vrouwen en kinderen vaak het slachtoffer zijn van zelfgecreëerde crisissituaties, stelt die visie in vraag.

Vorig weekend hielden de presidentskandidaten hun laatste grote meetings. Met honderduizend kleurden de aanhangers van de FMLN-kandidaat Hugo Martínez de straten van San Salvador rood. Ondertussen wachten de sociale organisaties de uitslag af.

De wereld aan mijn voeten, geen grenzen aan dromen, noch aan landen. Mijn enige besef van grenzen, de opgetrokken wenkbrauw van de douanier, bij het laten passeren van twee jonge hippies in een oude Renault Traffic. Ik was toen 24. 

Naar aanleiding van een erfeniskwestie bracht Aster Kalogrias een week door in zijn geboortedorp, in het binnenland van Centraal-Macedonië in Griekenland. Hij kreeg er een unieke inkijk in het reilen en zeilen van Grieks mijndorp in tijden van crisis. 

‘Ze móeten integreren’, zeggen politici (en hun stemmers) die in hetzelfde land en vaak ook in hetzelfde dorp wonen als waar ze zijn opgegroeid. Ja, je moet. Maar wat is het fijn, om bij mensen te zijn, die me (h)erkennen als mens. Mensen die ook de moeite doen om vooral de gelijkenissen te zien in plaats van de verschill ...

In 2017 werd ik voorgedragen en verkozen tot voorzitter van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO). Het mandaat van voorzitter duurt één jaar en komt meestal toe aan een minister of ambassadeur. Het is slechts de tweede keer in de honderdjarige geschiedenis van de Internationale Arbeidsorganisatie dat iemand met een werknemersachtergrond tot vo ...

Voor de tweede nacht op rij slaapt een Koerdisch Syrisch gezin van acht op straat, voor de poort van Pikpa, het vluchtelingenkamp waar ik werk. Ze sloegen op de vlucht voor vechtpartijen in kamp Moria.