Toekomst maken, vraagt tijd. Dat schreef ik in november vorig jaar. Twee maanden later zoek ik nog altijd. Naar de vorm van die toekomst. Naar een vorm van rust ook, ondanks alle onbeantwoorde vragen. Naar hoe ik alles wat ik me de voorbije vijf jaar eigen maakte naar waarde kan schatten. Naar de moed om de weg die ik me baande achter me te laten,& ...

Ik heb hem dit keer echt niet zien aankomen, de ‘winter’ in Burkina Faso. Plots is daar weer het seizoen van de knusse dekens ’s nachts, van de raspende woestijnwind, van de kloofjes in lippen en neuzen, van de kurkdroge huid. De tijd is tussen mijn vingers geglipt.

Na mijn beslissing zijn de dingen anders geworden. Rustiger. Meer zen. En ook al is er eigenlijk nog helemaal niets opgelost, ik heb het gevoel dat ik de dingen weer in handen heb, dat de toekomst weer maakbaar is. Ik heb nog geen idee van waar hij naartoe gaat leiden maar de weg ligt open.

De volkswoede zwelt aan als een orkaan boven een hete oceaan. Alles wat de overheid doet voedt de verontwaardiging. Voor het eerste wordt een hele week van verzet gepland in Butembo.

We zijn in België, met ons vieren. Voor vakantie. En bedenktijd. Een hele maand lang. De timing is perfect, want het vat... dat is even af.

‘Kijk’, zei mijn barman Michel vorige week, met bitterheid in zijn stem. ‘Dit is bij ons gewoon niet mogelijk.’ Hij volgde de uitslagen van de vervroegde parlementsverkiezingen in Engeland. Er was net bekend geraakt dat eerste minister Theresa May toch een nieuwe regering zou proberen te vormen, ondanks de grote morele overwinning van haar tegenstr ...

Westerse landen zenden jaarlijks ongeveer 30 miljard USD aan financiële hulp naar het Afrikaanse continent. Het is echter een publiek geheim dat deze hulp niet werkt, want veel landen in Sub-Saharaans Afrika kijken nog steeds zieltogend de toekomst tegemoet. Er zijn nochtans alternatieven voor de excessieve geldstromen en het exponentieel groe ...

Het zijn mijn kleine ontsnappingen, mijn gulzige happen zuivere lucht, mijn dromerige denksessies, met de wind zo fel en luid om mijn oren dat ik niets anders meer hoor... Drie kwartier tijd voor mijn hoofd en voor mij... De laatste weken geniet ik bijzonder van de ritjes op de brommer naar de boerderij in Pabre, en niet in het minst omdat de ...

Op een glasheldere vrijdagochtend eind maart, stap ik op de bus in Arusha, Noord-Tanzania, richting Nairobi, Kenia. Een rit van ongeveer zes uur, langs een kleine grenspost en doorheen de savanne. Op die bus kwam ik tot een onthutsende en tegelijkertijd geruststellende conclusie.

Een lange avond op het terras bij een vriendin. De zwoele lucht van de maartse nachten in Burkina Faso. Een goede fles wijn. Belgisch witloof in Burkinabè varkenshesp gerold. Giechels en af en toe een zorgelijke blik. Verhalen van meisjes en van vrouwen. Kleine dingen van grote betekenis. Kleine dingen ook die ik wat vaker moet opzoeken, besef ik d ...

Het is vrijdag 17 februari 2017. Ik maak me klaar om samen met een collega richting het Kamwengedistrict te trekken. Onze opdracht: informatie verzamelen voor de vastencampagne van Broederlijk Delen in 2018. Want Oeganda zal daarin een sleutelrol spelen. Onze uitvalsbasis: de prachtige, heuvelachtige en groene stad Fort Portal.

In 1994 was Hilde Ingels dankzij Broederlijk Delen lid van een internationaal waarnemersteam tijdens de eerste vrije, democratische verkiezingen van Zuid-Afrika. Ze zag Nelson Mandela een toespraak geven voor een dolenthousiaste mensenmassa. Het laat een onuitwisbare indruk achter. Recent keerde ze terug met haar gezin en had er gesprekken over de ...