Damon Galgut is een uitermate aangename en bescheiden man. In zijn romans is hij niet erg optimistisch over mensen en hun mogelijkheden om met elkaar te communiceren. De landschappen zijn vaak desolaat en de overheden corrupt. Galgut maakt van dat dreigende materiaal prachtige verhalen. Over de troost van pessimisme, als het ware.

Net voor Nelson Mandela’s negentigste verjaardag is Zuid-Afrika opgeschrikt door een nooit geziene uitbarsting van xenofobie. Is dit het einde van de regenboognatie ‘waar blank en zwart, met opgeheven hoofd kunnen wandelen, zonder een spoor van angst in hun hart’?