De Iraanse oppositie heeft aangekondigd dat ze op 12 juni, een jaar na de betwiste presidentsverkiezingen, wil betogen in Teheran. Naar alle waarschijnlijkheid zal het regime de manifestatie verbieden.

Lang voor Iran zijn identiteit baseerde op olie en Khomeini, was er de literatuur. Taal is in Iran eten en drinken, en schrijvers zijn er belangrijker dan mollahs. Ook al willen die laatsten dat met kneuterige wetten en brutale repressie veranderen. Shahriar Mandanipour weet er alles van.

Afghaanse asielzoekers zullen hun asielaanvraag eerder afgewezen dan erkend zien. De Belgische staat schrikt zelfs niet terug voor repatriëring naar Afghanistan, ook al woedt daar een uitzichtloze oorlog.

Voor het eerst in tien jaar tijd heeft een Israëlische minister van Buitenlandse Zaken een bezoek gebracht aan Latijns-Amerika. Dat staat niet los van de groeiende invloed van Iran in de regio. Mahmoud Ahmadinejad, president van Iran, bracht de voorbije drie jaar wel vier bezoeken aan Latijns-Amerika.

Iran zou fundamenteel veranderd zijn door de presidentsverkiezingen en de daarop volgende straatprotesten. Toch heeft de Islamitische Republiek nog niets van haar greep op het dagelijkse leven van de miljoenen Iraniërs verloren. Aatish Taseer beschrijft hoe de tirannieke regelneverij van de theocratie het geloof zelf uitholt en hypocriet maakt.

In de dagen na de betwiste verkiezingen van 12 juni in Iran analyseerde de Canadees-Iraanse student Ali Izadi-Najafabadi op de nieuwssite MO.be de drukke Twitter- en webstekberichtgeving over de straatprotesten. Nu het stil wordt in de straten van Teheran, maakt hij een stand van zaken op.

Als het op economisch management neerkomt, stopt de ideologische concurrentiestrijd tussen de twee machten, Saoedi-Arabië en Iran. Riyad greep de gouden oliejaren aan om budgettaire reserves aan te leggen, Teheran bakte echter niets van de economische hervormingen.

De strijd om invloed in het Midden-Oosten slaat een diepe kloof in de Golf tussen Saoedi-Arabië en Iran. Beide staten zien zichzelf als de morele leiders in de regio en proberen de moslimharten voor zich te winnen.

Sinds de Iraanse zittende president Mahmoud Ahmadinejad vorige zaterdag de overwinning heeft opgeëist, zijn al dagenlang honderdduizenden aanhangers van Mir Hossein Mousavi op straat gekomen in de Iraanse hoofdstad Teheran. De ware toedracht van de gebeurtenissen is moeilijk te achterhalen door de overheidscontrole op nieuwsgaring.

Iran herverkiest vandaag president Mahmoud Ahmadinejad of zal het bolletje kleuren bij één van zijn twee hervormingsgezinde uitdagers, Mir Hossein Mousavi of Mehdi Karroubi. Mousavi komt steeds sterk opzetten in de peilingen, reden genoeg voor de oppositie om te vrezen voor gesjoemel met de verkiezingsresultaten.

Hoop. Eigenlijk is dat voor de Iraniërs dé inzet van de presidentsverkiezingen van 12 juni. Als je de talrijke weblogs in de Islamitische Republiek volgt, is het alsof er een donkere sluier van melancholie over het land ligt.

In januari schrapte de Europese Unie de Iraanse organisatie Mujahideen-e Khalq (MeK) van de terreurlijst. Aangezien MeK de grootste Iraanse oppositiegroep in ballingschap is, had de stap directe gevolgen voor de diplomatieke relatie tussen Brussel en Teheran.